کسى که سوره فجر را در ده شب اول ذى الحجة بخواند، خداوند گناهان او را مى بخشد، و کسى که در سایر ایام بخواند، براى قیامتش نور و روشنائى خواهد بود؛ و اگر این سوره که سوره امام حسین(ع) است را در نماز واجب و مستحب بخواند در قیامت در درجه آن حضرت(ع) از بهشت خواهد بود.

در آغاز سوره فجر، سوگندهایی آمده و مقدمه اى است براى تهدید جباران به عذاب الهى؛ سپس به بعضى از اقوام طغیانگر مانند قوم «عاد»، «ثمود» و «فرعون» و انتقام شدید خداوند از آنان اشاره شده؛ در ادامه اشاره مختصرى به آزمایش انسان دارد، و کوتاهى او را در اعمال خیر به باد انتقاد مى گیرد؛ و در پایان، مسأله «معاد» مطرح شده است.

این آیات در مورد حمزه سید الشهداء  می باشد. ولى چون این سوره مکّى است، نوعى تطبیق است نه شأن نزول.

«فَجْر»، به معنى شکافتن وسیع است و از آنجا که نور صبح تاریکى شب را مى شکافد، از آن تعبیر به «فجر» شده است. بعضى «فجر» را در این آیه، به معنى مطلق آن یعنى «سپیده صبح» گرفته و بعضى آن را به معنى «فجر آغاز محرّم» که آغاز سال جدید است و بعضى به «فجر روز عید قربان»، و بالاخره، بعضى به صبحگاهان ماه مبارک رمضان و یا «فجر صبح جمعه» تفسیر کرده اند. ولى، آیه مفهوم وسیعى دارد که همه اینها را شامل مى شود، هر چند بعضى از مصداق هاى آن از بعضى دیگر روشن تر و پراهمیت تر است.