بخشی از آیات قرآن از مجازات هاي مجرمان در قيامت سخن مى گويد كه بيشترشان جسمانى است. اگر معاد تنها جنبه روحانى داشت بايد تمام اين تعبيرات را به معانى مجازى حمل كرد كه آن هم مجوّز ندارد. در مورد مجازات هاى قيامت سخن از بادهاى كُشنده سموم و آب سوزان است، صورت هايى كه وارد آتش جهنم مى شود، درخت زقومي كه غذاى گنهكاران است، نوشابه هاى سوزاني كه به گنهكاران مي دهند و ... همه اينها نشانه روشنى براى معاد جسمانى است؛ چراكه اگر معاد تنها جنبه روحانى داشت اين گونه عذاب ها بى معنا بود.

خداوند در سوره «يس» فرموده: «همان خدايى كه نخستين بار آن را آفريد بعد از آنكه به صورت استخوان پوسيده اى درآمد، بار ديگر او را زنده مى كند». جمله «يُحْيِيها»؛ (آن استخوان پوسيده را زنده مى كند) به قدرى در معاد جسمانى صراحت دارد كه اگر در قرآن تنها همين تعبير بود، براى اثبات اين مسأله كافى بود، در حالى كه صدها آيه از معاد جسمانى خبر مى دهد. در آيه ديگر هم می فرماید: «نه فقط اين كار را مى كنيم بلكه قادريم كه ظريفترين خصوصيات آن (مانند خطوط سر انگشتان) را باز گردانيم». اينها بخشي از ادله قرآني معاد جسماني است.

خداوند در سوره «تکویر»، و در بیان نشانه هاى آغاز رستاخیز می فرماید: «در آن هنگام که طومار خورشید درهم پیچیده شود، و ستارگان بى فروغ گشته و افول کنند، و در آن هنگام که کوه ها به حرکت در آیند، و باارزش ترین اموال به دست فراموشى سپرده شود، و در آن هنگام که دریاها بر افروخته شود! در آن هنگام که هر کس با همسان خود قرین گردد، و ...».