مردى خدمت حضرت حسين بن علی(علیهما السلام) رسيده و عرض کرد: من مردی گناه كارم كه نمی توانم خود را از معصيت نگه دارم؛ مرا پند و اندرزى بده. امام حسین(علیه السلام) فرمود: پنج كار را انجام بده؛ سپس هر گناهى مايلى بكن: اوّل از روزى خدا نخور؛ هر گناهى مايلى بكن. دوّم از ولايت خدا خارج شو؛ هر گناهى مي خواهى بكن. سوّم جايى را پيدا كن كه خدا ترا نبيند؛ هر چه مي خواهى بكن. چهارم وقتى ملك الموت براى قبض روح تو آمد، او را از خود دور كن؛ سپس هر گناهى می خواهى بكن. پنجم وقتى مالك دوزخ ترا داخل جهنم كرد، داخل نشو؛ هر گناهى مايلى انجام ده.

از آیات متعددى مثل آيه97 سوره نساء استفاده مى شود: گرفتن ارواح به دست یک فرشته معین نیست، بلکه فرشتگانى این وظیفه را به عهده دارند و «ملک الموت» بزرگ آن فرشتگان است. البته«عزرائيل» به تنهايي نيز با تجرد وجودى و وسعت احاطه ای که به جهان ماده دارد، توانايي اين کار را دارد. در بعضى آیات، قبض روح به خدا نسبت داده شده چرا که در مواردى که کار با واسطه انجام مى گیرد، گاهى کار را به وسائط و گاهى به صاحب آن اسباب و وسائط نسبت می دهند.

خواب» برادر «مرگ» است و شکل ضعیفى از آن، چرا که خداوند هنگام خواب روح انسان را می گیرد البته ارتباط آن را با بدن کاملا قطع نمی کند، از این رو خداوند می فرماید: «ارواح کسانى را که فرمان مرگ آن ها را صادر کرده نگه مى دارد [به گونه اى که هرگز از خواب بیدار نمى شوند] و ارواح دیگرى را که فرمان ادامه حیاتشان داده به بدنهایشان باز مى گرداند، تا سرآمد معینى». از این رو روح نسبت به بدن داراى سه حالت است: ارتباط تام (حالت حیات و بیدارى)، ارتباط ناقص (حالت خواب)، قطع ارتباط به طور کامل (حالت مرگ).

از بررسى موارد متعددى از قرآن مجید که درباره مرگ سخن به میان آورده، استفاده مى شود: گرفتن ارواح به دست یک فرشته معین نیست، بلکه فرشتگانى هستند که این وظیفه را به عهده دارند و مأمور انتقال ارواح آدمیان از این جهان به جهان دیگرند، و آیاتی که در آن به صورت جمع آمده اند نیز از شواهد این موضوع است، و اگر مى بینیم در بعضى از آیات، این موضوع به «ملک الموت»؛ (فرشته مرگ) نسبت داده شده، از این نظر است که او بزرگ فرشتگان مأمور قبض ارواح است.