ايمان، اعتقاد و هدف، به هر صورت كه باشد اثر آرام بخش خود را دارد، به انسان وزن مى دهد و زيان ها و از دست دادن سرمايه ها را توجيه مى كند و فقدان آنها يك نوع حالت بى وزنى روانى محسوب مي شود، در چنين حالتى انسان به خوبى احساس مى كند كه هيچ نوع تكيه گاهى ندارد و همچون كسى است كه در چاه عميق و بى انتهایی سقوط مى كند. حتی كمونيستها كه سر سخت ترين مخالفان ايمان مذهبى و عقيده به جهان ماوراى طبيعى هستند، نتوانسته اند اثر آرام بخشى ايمان به خدا را انكار كنند.

مکتبهاى مادى و کمونیستى همواره اصرار دارند دعوت ادیان را، دعوت به تخدیر افکار و دین را افیون توده ها معرفى کنند. و مدام می گویند: مذهب، زائیده جهل و نادانى بشر نسبت به عوامل طبیعت است!. ولى آیاتى که دعوت به تفکر و اندیشه مى کند ـ بلکه، عصاره دین و خمیرمایه تکامل و پیشرفت انسان را همین اندیشه و تفکر مى داند ـ مشت این دروغ پردازان را باز مى کند؛ همچنین در روایات اسلامى ـ به پیروى از قرآن ـ مسأله«فکر و اندیشه» در درجه اول اهمیت قرار گرفته و از آن به عنوان برترین عبادت یاد شده است.