«صیحه» در لغت به معنى هر گونه صداى عظیمى است. بر اساس آیات قرآن، اقوام گنهکار  ثمود، لوط و شعیب، به وسیله صیحه آسمانى مجازات شدند. در واقع امواج صوتى از حد معینى که بگذرد مى تواند شیشه ها را بشکند، حتى بعضى از عمارت ها را ویران کند و ارگانیسم درون بدن انسان را از کار بیندازد. طبیعى است اگر شدت امواج صوت از این هم بیشتر شود، اختلالات کشنده اى در اعصاب و رگ هاى مغزى و حرکات قلب تولید کند و سبب مرگ انسان ها شود. بر طبق آیات قرآن پایان این جهان و رستاخیز، با یک صیحه همگانى خواهد بود.

منظور از «دو بار میراندن»، مرگ در پایان عمر، و مرگ در پایان برزخ است، و منظور از «دو مرتبه احیاء»، احیاى برزخى و احیاى در قیامت است؛ یا اینکه منظور از «دو حیات»، زنده شدن در قبر براى پاره اى از سؤالات است، و زنده شدن در قیامت، و منظور از «دو مرگ»، مرگ در پایان عمر و مرگ در قبر مى باشد؛ و یا اینکه «مرگ نخستین»، مرگ قبل از وجود انسان در دنیا است، چرا که قبلاً خاک بود، بنابراین «زندگى اول» نیز زندگى این دنیا مى شود، و «مرگ دوم» در پایان این جهان است و «حیات دوم» در رستاخیز.