در منابع اهل سنت فضائل بسیاری از زبان عایشه درباره ایشان نقل شده. مانند: «جز پیامبر، احدى را برتر از فاطمه ندیدم». «من هرگز کسی را شبیه تر از «فاطمه» به رسول خدا در رفتار و کردار و نحوۀ نشست و برخاست ندیدم. هرگاه که فاطمه بر پیامبر وارد می شد، آن حضرت بخاطرش از جای بر می خاست و به سویش می رفت و او را می بوسید و در جای خود می نشاند». «فاطمه دروغ نمی گوید». «هرگز کسی را راستگو تر از فاطمه ندیدم». «او هرگز حیض نمی شد، زیرا از میوه ای بهشتی خلق شده بود» و... .

دانش علی(ع) و فزونی آن از علم تمامی اصحاب، از جمله مسائل قطعی است که پیامبر(ص) در هنگام ازدواج آن حضرت با دخترشان فاطمه زهرا(س) و بسیاری مواضع دیگر، به آن شهادت داده است و امام حسن(ع) دانش ایشان را در میان گذشتگان و آیندگان بی نظیر توصیف می کند. همچنین عایشه، عمر، معاویه و دیگران به اعلمیت حضرت اعتراف کرده اند. امت اسلامی نیز بر اعلمیت علی و به ارث برده شدن دانش حضرت رسول توسط وی اتفاق نظر دارند.

مفهوم بزرگ شمردن خدا، اعتقاد به بزرگى پروردگار است، اعتقاد به اینکه او برتر از آن است که با چیزى قابل مقایسه باشد. از این رو امام صادق(ع) می فرماید: «خدا برتر از آن است که به وصف درآید».
 

«روح» در آیات، به صورت هاى متفاوتى بیان شده که شرح هر کدام در ذیل همان آیات بیان شده است. اما در آیه 38 سوره نبأ، منظور مخلوقى است غیر از فرشتگان و برتر از همه آنها؛ و یا منظور «جبرئیل» است، یا اینکه منظور، «ارواح انسان ها» است که همراه فرشتگان بپا مى خیزند؛ و یا فرشته اى است بالاتر از همه فرشتگان و برتر از «جبرئیل» که با انبیاء و امامان معصوم همراه بوده و هست.

خودخواهی گاهی حجابی برای دیدن و پذیرش حق می گردد تا آنجا که ابلیس را با آن سابقه درخشان در اطاعت و تقدیس خدا به جایی می کشاند که نه تنها از دستور خداوند در سجده برای انسان سرباز می زند که به حکمت خداوند نیز اعتراض می کند. ابلیس در خودبرتر بینی اش بر آدم به خاطر خلق شدن از آتش اشتباه می کند زیرا مشخص است که، آتش فقط نقشی تکمیلی در فرآیند پیدایش پدیده ها دارد. از این گذشته برتری آدم نه فقط به خاطر آفریده شدن از خاک بلکه به خاطر بهره بردن از روح والای خداوندی است.