واژه «جبّار» از ماده «جبر»، و به معنى اصلاح كردن توأم با غلبه است. وصف «جبّار» هنگامى كه در مورد خدا به كار می رود به معنى شخص قاهر و صاحب سلطه اى است كه دست كسى به عظمتش نمى رسد يا به معنى كسى است كه جبران كننده نيازهاى بندگان است و همچنين جبران كننده شكست ها و ندامت هاى حاصل از گناه است. اين واژه، در مورد خداوند جنبه مدح و ثنا و در مورد بندگان جنبه مذمّت دارد. پيام اين وصف الهى هم توجّه به عظمت و علوّ مقام خدا است و هم توجّه به رحمت، عطوفت و عنايت او در جبران شكست ها، محروميت ها و گناهان.

امام مهدى(عج) در راه و روشِ خويش، سازش ناپذير است و در اجراى حدود و احكام الهى و مبارزه با ستمگران قاطعيتى خدايى دارد. چشم پوشى و مسامحه اى در راه و روش او نيست؛ از ملامتِ ملامتگران نمى هراسد، از هيچ مقام و قدرتى نمى ترسد و بدون هيچ گونه ملاحظه اى تبهكاران را كيفر مى دهد.

اصحاب کهف جمعیتى با ایمان و خداپرست بودند که در زمان پادشاهی جبار که مردم را به پرستش بت ها دعوت مى کرد، زندگی می کردند. آنها در اعتراض به این کار از شهر بیرون آمدند و در مسیر راه به چوپانى برخورد کردند و تصمیم گرفتند به همراه او و سگش در غاری استراحت کنند، خداوند خواب طولانی بر آنها چیره کرد. بعد از بیدار شدن از مقدار خوابشان از یکدیگرسوال کردند. آنها یک نفر را برای تهیه غذا به شهر فرستادند و مشخص شد خواب طولانی داشته اند.