واژه «جبّار» از ماده «جبر»، و به معنى اصلاح كردن توأم با غلبه است. وصف «جبّار» هنگامى كه در مورد خدا به كار می رود به معنى شخص قاهر و صاحب سلطه اى است كه دست كسى به عظمتش نمى رسد يا به معنى كسى است كه جبران كننده نيازهاى بندگان است و همچنين جبران كننده شكست ها و ندامت هاى حاصل از گناه است. اين واژه، در مورد خداوند جنبه مدح و ثنا و در مورد بندگان جنبه مذمّت دارد. پيام اين وصف الهى هم توجّه به عظمت و علوّ مقام خدا است و هم توجّه به رحمت، عطوفت و عنايت او در جبران شكست ها، محروميت ها و گناهان.

واژه «حكيم» از ماده «حكمت» گرفته شده كه عدالت و علم و حلم را مى رساند. بعضى گفته اند: اين ماده در اصل به معناى منع كردن از چيزى به خاطر اصلاح آن مى باشد؛ يا منع كردن از ظلم، به همين جهت علم و دانش را «حكمت» مى گويند؛ چون شخص را از كارهاى خلاف باز مى دارد، و حكم كردن در مواردى به كار مى رود كه جلوي خلاف‌ كاري افراد را بگيرد.