براى دعا كردن و باريافتن به محضر دوست، و بهره ‏مندى بيشتر از فيض و رحمت الهى، آدابى ذكر شده است، كه يقيناً براى استجابت دعا، مؤثّر خواهد بود. در اينجا به اهمّ آنها - با استفاده از روايات - اشاره مى ‏شود: الف) معرفت الهى‏؛ ب) حسن ظنّ به خدا؛ ج) دعا همراه با احساس نياز؛ د) دعا همراه با توجه تامّ‏؛ هـ) دعا همراه با خضوع و دل ‏شكستگى‏؛ و) دعا همراه با استغفار و صلوات‏؛ ز) اصرار و پافشارى در دعا.

انسان موحد همچنان که خالق خویش را تنها خدای یکتا می داند، او را تنها مربی و رازق خویش دانسته و حوائج خود را از او می طلبد. درخواست حاجت – اعم از دنیوی و اخروی- از خداوند متعال نه تنها ناپسند نیست؛ بلکه از شئون توحید بوده و مورد سفارش قرآن کریم در آیات متعددی است. طبق بیان قرآن، پیامبران الهی نیز از خداوند متعال درخواست هایی دنیوی داشته اند.

منظور از اینکه شفاعت براى خداست این نیست که خداوند نزد کسى شفاعت کند؛ زیرا بالاتر از خداوند کسی نیست که خدا نزد او شفاعت کند. بلکه مراد این است که امر شفاعت به دست اوست و بدون اذن خدا هیچ کس حق شفاعت ندارد.

دعا یک معنى عام و لغوى و یک معنى خاص و عرفى دارد. معنى لغوى دعا: صدا کردن، سوال و طلب حاجت مردم از یکدیگر است؛ آری مطلق طلب اعم از ندا کردن، صدا زدن، سئوال و استغاثه، دعاست ولى عبادت نیست و گرنه باید بگوئیم حضرت نوح(ع) قومش را عبادت کرده است. دعا معنى خاصى غیر از معنى لغوى هم دارد که در این معنا عبادت محسوب مى شود و آن در جائى است که انسان در برابر خداى خالق و رازق مى ایستد و با این اعتقاد که تنها او را مؤثر و مدبر امور مى داند، او را مى خواند و از او مى خواهد و آیه در این مورد است.