ارتباط «رقیب» و «عتید» با اعمال انسانها

فرشته هاي «رقیب» و «عتید» نسبت به اعمال انسانها چه كاري انجام مي دهند؟

بعضى از مفسّران معتقدند «رقيب» نام فرشته راست است و مأمور نوشتن اعمال نيك، و «عتيد» نام فرشته چپ است و مأمور نوشتن اعمال شرّ؛ ولى از تعبيرات بعضى از مفسّران بر مى آيد كه هر دو وصف را براى هر دو فرشته شمرده اند، يعنى هر كدام از آنها مراقب است و در عين حال آماده نوشتن.

تعابیر مختلف قرآن از «نامه اعمال»

قرآن کریم با چه تعابیری از «نامه اعمال» انسان ها یاد كرده است؟

در آيات «قرآن» بحث هاى زيادي درباره نامه اعمال و پرونده كارهاى آدمى شده و با تعبيرات گوناگوني چون «كتاب»، «زُبر»، «زبور» و «طائر» نام برده شده است و در بعضي تنها سخن از «نويسندگان نامه اعمال» است و از آنها تعبير به «رقيب» و «عتيد» يا «رسولان پروردگار» و ... شده كه هر كدام پيامى مخصوص به خودشان دارند. نامه هاي اعمال طوري است كه جزئيات اعمال انسان ها و كارهاى نيك و بد، اعم از بزرگ و كوچك در آن منعكس است. نامه اعمال طوري گشوده است كه مايه رسوايى صاحبش و يا عزت و آبروى او نزد خلايق مي شود و آن قدر روشن است كه نيازى به حسابگر ندارد.

معنای صفت «رقيب»؟!

چرا به خداوند «رقيب» می گويند؟

واژه «رقيب» چنانكه در «مفردات» آمده است در اصل از ماده «رقبه» به معناى گردن است، سپس به افراد محافظ و مراقب اطلاق شده است. به هر حال هنگامى كه اين وصف در مورد خداوند ذكر مى شود به معناى حافظ و نگهدارنده اى است كه هيچ چيز بر او مخفى و پوشيده نخواهد بود. البتّه مراقبت خداوند نسبت به تمام جهان هستى و همه بندگان و اعمال آنها، از طريق حضور او در همه جا است، نه نگاه كردن يا گردن كشيدن كه همه اينها از عوارض موجودات مادى است.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ الصّادقُ عليه السّلام :

مَنْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ فَفاضَتْ عَيْناهُ حَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ عَلَى النّارِ.

نزد هر کس که از ما (و مظلوميت ما) ياد شود و چشمانش پر از اشک گردد، خداوند چهره اش را بر آتش دوزخ حرام مى کند.

بحارالانوار، ج 44، ص 285