«فساد» نقطه مقابل «صلاح»، به هرگونه تخریب و ویرانگرى، و خارج شدن اشیاء از حالت اعتدال است، و نقطه مقابل صلاح است. بر اساس آیات قرآن، فساد، و یا فساد فى الأرض، معنى بسیار وسیعی دارد که بزرگ ترین جنایات، همچون جنایات فرعون و کارهاى کمتر از آن، حتى گناهان کم فروشى و تقلّب در معامله را شامل مى شود که مجازات همه این گروه ها یکسان نیست. از سویی قرآن «مفسد فى الأرض را  با «محارب خدا و پیامبر» همراه هم ذکر می کند.

در قرآن مجید کراراً روى مسأله مبارزه با کم فروشى و تقلب در وزن و پیمانه، تکیه و تأکید شده است. در یک جا رعایت این نظم را در ردیف نظام آفرینش در پهنه جهان هستى شمرده و در جائى دیگر با لحنى شدید و تهدید آمیز، به کم فروشان هشدار می دهد. در حالات بعضى از پیامبران در قرآن مجید مى خوانیم که مبارزه آنها بعد از مسأله شرک، متوجه کم فروشى بود و سرانجام آن قوم ستمگر که اعتنائى به این انذارها نکردند، عذاب شدید الهى و نابودی بود.

در روایات صحیح و معتبرى که از پیشوایان بزرگ اسلام به دست ما رسیده،  گناهان کبیره بطور روشن شمرده شده است، ولی تعداد  گناهان کبیره منحصر به اینها نیست، و ملاک کبیره بودن گناه، همان نهی اکید یا وعده عذاب است.

«ایکه» به درختان بسیار و یا بیشه زار می گویند و«اصحاب الایکه» قوم شعیب اند که در سرزمینى پر آب و مشجر در میان حجاز و شام زندگى مى کردند. زندگى مرفه و ثروت فراوانشان موجب غرور و غفلت آنها شده و دست به کم فروشى و فساد در زمین زده بودند. شعیب، آنها را از این کارشان بر حذر داشت و دعوت به توحید و راه حق نمود، اما آنها تسلیم حق نشدند و سرانجام بر اثر مجازات دردناکى نابود گشتند. شاید قرآن با این تعبیر مى خواهد بگوید: عاقبت کفران نعمت و ظلم، عذاب و نابودی است.