قرآن تاكيد دارد كه محدوديت علم انسان در بسيارى از موارد مانع تشخيص خير و شر است؛ بنابراين نمى توان تنها بر اساس ظاهر حوادث قضاوت کرد، مسلّماً حوادث تلخِ زندگى بشر نيز در دائره اين قانون كلّى قرآنى جاى دارد. مانند داستان حضرت خضر و موسى(ع) که اهداف متعدّدى را دنبال مى كرد، و... در واقع آيات قرآن نيز گواه روشنى بر اين پاسخ است که در جائى كه محدوديت علم انسان به او اجازه داوری قطعی را نمی دهد، چگونه مى تواند وجود فلان حادثه ظاهراً دردناك را مسأله ناموزونى در عالم خلقت بداند و براساس آن داورى كند.

خداوند یک هستى مطلق و نامحدود و بى پایان در تمام جهات است و غیر او همه چیز در این جهان محدود است. بدیهى است یک موجود محدود، هرگز نمى تواند یک وجود نامحدود را آن چنان که هست دریابد، این است که مى گوییم درک ذات مقدّس خداوند آن چنان که هست، براى بشر غیر ممکن است. نه تنها کنه ذات خداوند، بلکه حقیقت بسیارى از موجودات این جهان که دور و بر ما را گرفته است نیز، براى ما مجهول مى باشد.

در این برهان ادعا نشده که همه اسرار این جهان براى بشر معلوم گشته است، بلکه این برهان می گوید: آن چه تاکنون از این عالم کشف شده، نظم شگفت انگیزی داشته و بیانگر این است که به صورت اتفاقی پدید نیامده و برای اثبات خالق حکیم و دانا کافی است. همانطور که اگر در چند صفحه از یک کتاب قطور، حقایق و اسرار و نکته های پر مغز را مشاهده کنیم، آن کتاب را به یک دانشمند نابغه نسبت می دهیم، ولو اینکه همه کتاب را مطالعه نکرده باشیم.