آنچه قابل شناخت نیست کنه ذات خداست؛ اصل وجود و صفات خداوند با علم حصولی و حضوری اجمالی قابل شناخت است. بین شناخت خدا و فایده عبادت نیز ملازمه عقلی و عملی وجود ندارد و حتی عبادت بدون شناخت نیز آثار مثبت خود را دارد؛ اگر چه شناخت بیشتر از خدا در پرفایده بودن عبادت نقش موثری دارد.

معرفت و شناخت، دو گونه است: معرفت و شناخت اجمالى و شناخت تفصیلى. ما اجمالا می دانیم خدا وجود دارد و شناخت اجمالی نسبت به خداوند داریم، اما شناخت تفصیلی یعنی شناخت کنه ذات و صفات الهی، که برای ما ممکن نیست.

خداوند یک هستى مطلق و نامحدود و بى پایان در تمام جهات است و غیر او همه چیز در این جهان محدود است. بدیهى است یک موجود محدود، هرگز نمى تواند یک وجود نامحدود را آن چنان که هست دریابد، این است که مى گوییم درک ذات مقدّس خداوند آن چنان که هست، براى بشر غیر ممکن است. نه تنها کنه ذات خداوند، بلکه حقیقت بسیارى از موجودات این جهان که دور و بر ما را گرفته است نیز، براى ما مجهول مى باشد.

محدود بودن علم و دانش بشر باعث شده که دسترسی به کنه ذات خدا و صفاتش ناممکن شود. البته علم اجمالی به ذات و صفات خدا تنها در محدوده آثارش وجود دارد. هم چنین الفاظی که بیانگر صفات سلبیه و ثبوتیه است نمی توانند بیانگر ذات و صفات نامحدود حق باشند و گاهی به حسب ظاهر با هم جمع نمی شوند مثل اول و آخر، ظاهر و باطن، و... اما وقتی در افق بی نهایت او می اندیشیم همه با هم قابل جمع هستند.