خداوند را نمي توان به صفات مخلوقين توصيف كرد؛ چرا که منزه بودن خدا از هر عيب و نقص معناى گسترده اى دارد كه هرگونه توصيفى را كه شايسته ذات و صفات و افعال و احكام او نيست در بر مى گيرد؛ بلكه به يك معنا هرگونه توصيف او را شامل مى شود؛ چون انسان به خاطر آلودگى به نقصان و محدوديت، قادر به درك كُنه صفات او نيست. بنابراين او برتر از هرگونه توصيف ما است و منزّه از توصيف توصيف كنندگان می باشد.

«تسبيح» به گفته بعضى از ارباب لغت داراى دو معنی است: يكى «دور ساختن» که در آيات قرآن به معنى دور شمردن خدا از هرگونه عيب و نقص است و ديگر به معنى «حركت سريع در آب و شنا كردن است»؛ البته هر دو معنی را مى توان به يك اصل باز گرداند و آن، حركت سريع است خواه در مسير عبادت و بندگى و تنزيه خدا از هر عيب و نقص باشد و يا حركت سريع در آب يا هوا يا روى زمين.

گرچه برخی از غیر مسلمانان بر اساس داستان های جعلی گناهانی به انبیا نسبت داده اند، اما از آنجا که عصمت در دریافت وحی و نبوّت با یکدیگر گره خورده اند و از هم جدایى نمى پذیرند، تمام ادیان به نوعی مسأله عصمت انبیاء را پذیرفته اند. به عنوان مثال یهودیان معتقدند تمامى سخنان انبیا درست است و مسیحیان حضرت عیسی(ع) را بی عیب و نقص می دانند. البته در ادیانى که مورد تحریف قرار گرفته است، پدیده عصمت نیز گاه مسیر واقعى خود را از دست داده و از سوء استفاده نابجاى دشمنان و فرصت طلبان دور نمانده است.

«قدّوس» صيغه مبالغه از ماده «قُدس» در اصل به معنى پاكى و طهارت است. به گفته «مقاييس اللّغه»، اطلاق اين وصف بر خداوند به خاطر آن است كه ذات او از اضداد، امثال و همسر و فرزند پاك و مبّرا است. همچنین از «مفردات راغب» و «لسان العرب» استفاده مى شود كه اين واژه معمولا در مورد تنزيه الهى و يا تطهير بندگانش به كار مى رود.