«نشر» و «نشور» در اصل به معناى گستردن و پهن كردن است؛ چنان كه درباره پارچه، صفحه كاغذ، ابر، نعمت ها و احاديث به كار مى رود. به كار رفتن اين تعبير در مورد معاد يا به خاطر انتشار انسان ها در نقاط مختلف محشر است و يا به خاطر انتشار نامه هاى اعمال است. در بعضى از روايات آمده است كه در قيامت، خداوند باران مخصوصى از زير عرش فرو مى فرستد كه وقتى به زمين فرو مى رود اجساد مردگان جان گرفته و همچون گياهان مى رويند! سپس ارواح در آنها دميده مى شود، بعد زمين مى شكافد و آنها از درون خاك بيرون مى آيند.

بهائیان برای نظارت بر نشر و چاپ، حکم بسیار جالبی دارند. گنجینه احکام، از قول عبدالبهاء نقل می کند: باید از حکومت اطاعت نمود و نباید کلمه ای بدون اذن و اجازه حکومت طبع گردد و هدف از این قانون، ممانعت از نشر کتب و نوشته هایی است که به صلاح بهائیت نیست، اما کتاب¬ هایی که به صلاحشان است را با تیراژ انبوه منتشر می کنند و حتی اسمی از چاپخانه و محل طبع نمی برند.

سوگند اول و دوم، ناظر به مسأله بادها و طوفان ها است و سوگند سوم و چهارم و پنجم ناظر به نشر آیات حق به وسیله فرشتگان و سپس جدا کردن حق از باطل و بعد القاء ذکر و دستورهاى الهى به پیامبران به منظور اتمام حجت و انذار است.