در بسيارى از آيات قرآنى مسأله «اِضلال» مطرح شده و آن را به خدا نسبت داده اند. با اين كه «اضلال» به معناى گمراه كردن، يك عمل ضد ارزشى و ضد خدايى است! لذا بايد در مفهوم اضلال منتسب به خداوند دقت شود، تا روشن گردد كه كاربرد اين واژه جنبه مجازى داشته و استعاره اى بيش نيست و هرگز معناى حقيقى آن مقصود نمى باشد. از سویی «اضلال» ـ منتسب به پروردگار ـ به معناى «خذلان» است؛ يعنى به خود واگذار كردن و از عنايت خاصّ محروم نمودن، آن هم بر اثر عناد و لجاجتى است كه افراد در مقابل حقّ از خود نشان مى دهند. پس خود نخواسته اند تا مشمول عنايت حضرت حقّ گردند.

بهائیان برای نظارت بر نشر و چاپ، حکم بسیار جالبی دارند. گنجینه احکام، از قول عبدالبهاء نقل می کند: باید از حکومت اطاعت نمود و نباید کلمه ای بدون اذن و اجازه حکومت طبع گردد و هدف از این قانون، ممانعت از نشر کتب و نوشته هایی است که به صلاح بهائیت نیست، اما کتاب¬ هایی که به صلاحشان است را با تیراژ انبوه منتشر می کنند و حتی اسمی از چاپخانه و محل طبع نمی برند.

تعابير«ختم» و «طبع» درباره افراد بى ايمان  و گناهکارى است که لجاجت و حق ستيزیشان به حدی رسیده که ديگر هيچ راه نفوذي براي هدايت الهي باقي نمي گذارد و به اصطلاح قلب آنها لاک و مهر شده است. مطابق آيات و روايات انسان بايد گناهان را با توبه و عمل صالح بشويد، مبادا به صورت رنگ ثابتى براى قلب در آيد و بر آن مهر نهد.