بزرگاني از میان اهل سنت، كتاب‌هايي در شرح زندگی دوازده امام(ع) نوشته‌اند، که از این افراد می توان با اصطلاح سني «دوازده امامی» یاد کرد. مانند: مجمل التواریخ و القصص از ابن شادی، تذکرة الخواص از ابن الجوزی، مطالب السئول از ابن طلحه شافعی، معالم العترة النبویة از ابن اخضر گنابادی، نزهة القلوب از حمد الله مستوفی، الفصول المهمة از ابن صباغ مالکی، الشذرات الذهبیة از ابن طولون، فصل الخطاب از خواجه محمد پارسا، روضات الجنان و جنات الجنان از درویش حسین کربلائی، الصواعق المحرقة از ابن حجر هیتمی، و... .

در جواب این اشکال بايد گفت: تصريح نشدن به اسامى و عدد دوازده امام در این دعا از قوت متن و تعالی مفاهیم آن نمى كاهد؛ چون گرچه تصريح به نام هر يك از امامان معصوم(عليهم السلام) نشده است؛ ولى به طور كلى و اجمالى به مصائبى كه آنها در راه هدايت خلق متحمل شده اند اشاره شده است.

اصل اعتقاد به خلافت دوازده تن از قریش- یا از بنى هاشم- در عصر پیامبر، میان مسلمانان، مطرح بوده چنانکه احادیث نبوی بسیاری بر این امر دلالت دارد. این احادیث اگرچه منشا عقیده به دوازه امام را روشن می کند اما آشنایى به اسامى و هویت آنان، به تدریج صورت گرفته زیرا هر امامى، به وصیت امام قبلی معین و معرفى می شد. لذا تصور اینکه اعتقاد به امامت امامان در دوران حضرت عسکرى شکل گرفته باشد، ناشى از ناآگاهى از تاریخ تشیع است.

فخر رازى مى گوید: لفظ «اولى الامر»  جمع است و دلالت دارد براینکه اینان جماعتى متشکل از افراد هستند، و این معنا با رأى امامیه (که معتقدند در هر زمان یک امام وجود دارد) منطبق نیست. پاسخ: مقصود از اولی الامر دوازده امام می باشد و اطلاق جمع بر آن ها به لحاظ وجود طولى آن ها است نه عرضى، و این اطلاق نیز حقیقى است نه مجازى، و در قرآن نیز زیاد به کار رفته است.