مسئله ارث و تقسیم آن و نیز مسئله دیه یک مسئله کاملاً حقوقی اقتصادی می باشد، نه ملاک و محک ارزش انسانی و این تفاوت به خاطر وظائفى مثل مخارج زندگى و پرداخت مهریه و... است که اسلام بر عهده مردان گذارده و هيچگونه هزينه فردى و اجتماعى زندگی بر عهده زن قرار داده نشده است؛ لذا بیشتر از نيمى از درآمد مردان از جمله ارثی که به او می رسد عملا خرج زنان مي شود. بیشتر بودن ديه مرد نیز تنها به خاطر جبران خسارتى است كه از فقدان مرد متوجه خانواده او مى ‏شود.

خداوند در آیه 237 سوره «بقره» مى فرماید: «اگر آنها را طلاق دهید پیش از آن که با آنان تماس پیدا کنید [و آمیزش انجام شود] در حالى که مهرى براى آنها تعیین کرده اید، لازم است نصف آنچه را تعیین کرده اید به آنها بدهید». ولى بعداً به سراغ جنبه هاى اخلاقى و عاطفى مى رود و مى فرماید: «مگر این که آنها حق خود را ببخشند [و یا اگر صغیر و سفیه هستند، ولىّ آنان یعنى] آن کس که گره ازدواج به دست او است آن را ببخشد». لحن مجموع آیه، بر اصل اساسى «معروف» و «احسان»، در این مسائل تأکید مى کند.

روزی امّ سلمه به پیامبر(ص) عرض کرد: چرا مردان به جهاد مى روند و زنان جهاد نمى کنند؟ چرا براى ما نصف میراث آنها مقرر شده؟ اى کاش ما هم مرد بودیم و همانند آنها به جهاد مى رفتیم و موقعیت اجتماعى آنها را داشتیم. جمعى از زنان نیز گفتند: اى کاش! مجازات و کیفرهاى ما هم مانند سهم ارثمان، نصف مردان بود در اینجا آیه فوق نازل گردید و به این سؤالات و مانند آن پاسخ گفت.

با این که ظاهراً ارث مرد دو برابر زن است، اما با دقت بیشتر روشن مى شود که از یک نظر، ارث زنان دو برابر مردان مى باشد! اسلام وظائفى بر عهده مرد گذارده که با توجه به آن نیمى از درآمدش خرج زنان مى شود، در حالى که بر عهده زنان چیزى گذارده نشده. بنابراین، یک زن تمام سهم ارثش را پس انداز می کند در حالى که مرد ناچار است آن را براى خود و همسر و فرزندان خرج کند و نتیجه آن عملاً چنین مى شود که نیمى از درآمد مرد براى زن خرج مى شود، در حالى که سهم زن همچنان به حال خود باقى مى ماند.