برخى مى گويند: «معروف نزد قدما چنين بوده كه هر روايتى در مسائل تاريخى و از آن جمله موضوع مهدويت را بدون بررسى سند آن نقل مى كردند؛ ولى بعد از آن عصر، حركت جديدى پديد آمد و بين روايات تمييز داده شد و اخبار را به دسته هاى مختلف از قبيل: صحيح، حَسَن، قوى و ضعيف تقسيم نمودند؛ ولى اين پيشرفت و حركت شامل روايت هاى تاريخى كه از آن جمله روايات مهدويت است، نگرديد ...». این سخن باطلی است و دلایل زیادی بر رد آن وجود دارد؛ از جمله اینکه سیره محدثین کاملا برخلاف این ادعا بوده و آنان نهايت احتياط را در جمع و نقل احاديث در كتب خود داشته اند.

«قَصَص» (بر وزن قفس) به معناى جستجو كردن از آثار چيزى است؛ و داستان را از اين جهت «قِصّه» گويند كه در آن پى گيرى از اخبار و حوادث گوناگون مى شود. بنابراين «قصّه» از نظر ريشه لغت به معناى جستجو از اشياء است. به هر چيزى كه پشت سر هم قرار مى گيرد نيز قصص گفته مى شود.

قرآن کریم در آیات 1 ـ 5 سوره «زلزله» به بیان برخى حوادث پایان این جهان و شروع رستاخیز مى پردازد.
ابتدا از زلزله شدیدی سخن می گوید که بارهاى سنگینى را که زمین در درون دارد خارج سازد و انسان سخت وحشت مى کند. در آن زمان خداوند به زمین وحی می کند که اخبار خود را باز گوید، و او آنچه از خوبى ها، بدى ها، و اعمال خیر و شرّ، بر صفحه زمین واقع شده است، همه را برملا مى سازد. در آن روز مردم به صورت گروه هاى مختلف از قبرها خارج شده، در عرصه محشر وارد مى شوند، تا اعمالشان به آنها نشان داده شود.

چهار راه و معیار، براى شناخت پیامبران راستین از مدّعیان دروغین وجود دارد: 1- اعجاز. 2- مطالعه محتواى دعوت آنها. 3- ملاحظه قرائن مختلف، پیرامون مدّعى نبوّت و سوابق و حالات و محیط او و کسانى که به وى ایمان آورده اند و وسائلى که براى نشر دعوت خود از آنها استفاده کرده و ... . 4- شناسایى از طریق اخبار و معرّفى پیامبران گذشته.

«غَيْب» در اصل به معناى شك است؛ و به هر چيزى كه از انسان پنهان باشد نيز اطلاق مى شود. راغب مى گويد: «غيب» چيزى است كه از دايره حس بيرون است و از دسترس عقل ابتدايى نيز خارج مى باشد و به وسيله اخبار انبياء شناخته مى شود.