آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«غَيْب» در اصل به معناى شك است؛ و به هر چيزى كه از انسان پنهان باشد نيز اطلاق مى شود. راغب مى گويد: «غيب» چيزى است كه از دايره حس بيرون است و از دسترس عقل ابتدايى نيز خارج مى باشد و به وسيله اخبار انبياء شناخته مى شود.

واژه «غَيْب» در چند آیه قرآن بکار رفته، از جمله در آیه 188 سوره اعراف می خوانیم:«قُل لَّا امْلِكُ لِنَفْسِى نَفْعاً وَلا ضَرّاً الّا ماشآءَ اللَّهُ وَلَوْ كُنتُ اعْلَمُ الْغَيْبَ لَا اسْتَكْثَرتُ مِنَ الْخَيْرِ وَما مَسَّنِىَ السُّوءُ» ؛ (بگو من مالك سود و زيان خويش نيستم، مگر آنچه را خدا بخواهد [و از غيب و اسرار نهان نيز با خبر نيستم مگر آنچه را خدا بخواهد] و اگر از غيب با خبر بودم، منافع فراوانى براى خود فراهم مى‏ ساختيم و هيچ بدى [و زيانى] به من نمى‏ رسيد).
این واژه به طورى كه ابن منظور در لسان العرب آورده در اصل به معناى شك است و به هر چيزى كه از انسان پنهان باشد نيز اطلاق مى شود ـ شايد به خاطر اين كه اشياى پنهان بيشتر مورد شك واقع مى شوند ـ راغب در تفسير «يُؤمنون بالغيب»(1) مى گويد: «غيب» چيزى است كه از دايره حس بيرون است، و از دسترس عقل ابتدايى نيز خارج مى باشد، و به وسيله اخبار انبياء شناخته مى شود.(2)