این دستور به خاطر آن بود که گروهى از مردم مخصوصاً از اغنیا، مرتباً مزاحم پیامبر(ص) مى شدند و با او نجوا مى کردند؛ کارى که مایه اندوه دیگران و یا کسب امتیاز بى دلیلى براى اینان بود، به علاوه موجب تضییع اوقات گرانبهاى پیامبر(ص) مى شد. حکم فوق نازل گشت و آزمونى بود براى آنها و نیز کمکى به مستمندان و وسیله مؤثرى براى کم شدن این مزاحمت ها.

تنها در دو آیه از قرآن مجید سخن از اوقات نماز به میان آمده؛ آیه 114 سوره هود و آیه 78 سوره اسراء.  که در هر دو آیه شریفه تنها «سه وقت» براى نمازهاى یومیّه بیان شده است نه پنج وقت، که این خود دلیلی بر جواز نماز در سه وقت می باشد.

پیامبر(ص) با وجود انبوه مشکلات اداره جامعه، نمی توانست فکر خود را زیاد مشغول زندگى شخصى و خصوصیش کند. از طرفی گاهی اختلاف میان همسرانش فکر او را مشغول مى کرد. تا اینکه آیه 51 سوره احزاب، براى همیشه به این کشمکش ها پایان داد و رعایت«حق قَسْم» را از پیامبر(ص) استثناء کرد و او می توانست فکر خود را به برنامه های خود متمرکز کند و نسبت به همسرانش هرگونه می خواست اوقات خود را تقسیم کند، گرچه تا می توانست مساوات را رعایت می کرد.

طبق روايات«مُعاذُ بن جَبَل» و یا جمعی از يهود، از پيامبر(ص)پرسيدند: هلال ماه براى چيست؟ و چه فايده دارد؟ آيه فوق نازل شد و فوايد مادى و معنوى آن را در نظام زندگى انسان ها بيان نمود.

اگر در مواردی دعای انسان مستجاب نمی شود به دلیل آن است که در تشخیص مصالح و مفاسد خود دچار اشتباه گردیده، زیرا گاهی با تمام وجود درخواستی را از خداوند دارد، که به هیچ وجه صلاح او نیست. از سوی دیگر، عجول بودن انسان، براى کسب منافع بیشتر و شتاب زدگى او در تحصیل خیر و منفعت، سبب مى‏ شود که بدون بررسی تمام جوانب مسائل، نتواند خیر واقعى را تشخیص داده و هوى‏ و هوس هاى سرکش، حقیقت را در نظرش دگرگون سازد، و به دنبال شرّ برود.