ابوالمظفر منصور بن محمد بن عبدالجبار بن احمد مروزى سمعانى (426-489ق) از دانشمندان بزرگ اهل سنت در زمینه حدیث و تفسیربه شمار مى رود که جدّ ابوسعد سمعانى نویسنده کتاب «الانساب» مى باشد. او را با کتاب تفسیرش شناخته و به او صاحب تفسیر سمعانى مى گویند. او در مرو به دنیا آمده، در آنجا رشد یافت و در همانجا نیز وفات کرد. او را به عنوان مفتى و مجتهد بزرگ خراسان در زمان خودش (قرن پنجم) شناخته اند که در فقه حنفی و شافعى فتوامى داد.

على بن عبد الملک حسام الدین قادرى متقى هندى (888ـ975ق) یکى از برجسته ترین دانشمندان اهل سنت در زمینه فقه و حدیث به شمار مى رود. او در شهر برهانفور هند به دنیا آمد و در همان دیار رشد یافت، سپس به شهرهاى مختلف جهان اسلام مثل مدینه و مکه مسافرت کرد و با سُکنی گزیدن در مکه مکرّمه در جوار بیت الله الحرام وفات یافت.

شیعه بر این اعتقاد است که نماز عملی تعبدی است و در یک عمل تعبدی كسی حق تصرّف ندارد؛ تصرّف در چنین امری بدعت و حرام است. تنها شارع دین اصل و کیفیت عبادات را برای بندگان وضع می کند و انسانها نیز به حکم بنده بودن باید مطیع و تسلیم امر پروردگار عالم باشند. و از آنجا که پیامبر(ص) با دست باز نماز خوانده است، شیعیان نیز در راستای عمل به روش و سنت پیامبر - که بیان کننده شرع الهی است - نمازشان را با دست باز به جای می آورند. از این رو تکتف بعد از رحلت پیامبر(ص) در عمل عبادی نماز به وجود آمده است.

شمس الدین ابوالمظفر یوسف بن قزاوغلی ابن عبدالله سبط ابی الفرج ابن جوزی (581 ـ 654 ق)- که نوه دختری ابن جوزی مورخ معروف است، یکی از مهم ترین دانشمندان اهل سنت به ویژه حنابله و حنفیّه در زمینه اخلاق و موعظه، تاریخ، رجال، حدیث تفسیر قرآن می باشد. او در بغداد متولد شد و با مهاجرت به دمشق و سکونت در آنجا در همان دیار وفات یافت. کتاب‌ها و نظرات او یکی از منابع مهم و دست اول تراجم نویسان، صحابه شناسان ومورخان اهل سنت و حتی علمای شیعه به شمار می رود.