امام علي(ع) درباره طلب کردن بنده از خداوند می فرماید: «از خداوند بسيار بخواه كه خير و نيكى را برايت فراهم سازد». در واقع استخاره دو معنی دارد؛ يك معنی که متعارف است و مشورت با پروردگار است. اما معنى دوم اين است كه انسان در هر كارى كه قدم مى گذارد از خدا طلب خير كند؛ يعنى خداوند را حاكم بر سرنوشت خود ببيند؛ و با زبان حال و قال بگوید؛ خدايا خير و بركت را از تو مى خواهم.

بهائیان در توجیه حکم نهی از استخاره و عدم اعتبار آن، در کتاب گنجینه احکام می گویند: توجه تام و استمداد از مصدر فیض و الهام واجب است. گویا جناب شوقی متوجه نشده که استخاره، همان توجه و استمداد از مصدر فیض است و لا غیر، و این را نیز می دانسته که اقدس کتابی نیست که قابل استخاره باشد و از همین رو گفته، شما باید به جای استخاره به سوی خدا متوجه باشید.

«استخاره» طلب خير از خداوند و يک توجّه باطنى به خدا است. در واقع اگر انسان در انجام يا ترک کاري مردد شود ابتدا از عقل و مشورت با افراد کاردان استمداد می جوید، اگر به نتيجه نرسيد؛ با استخاره، از خداوند می خواهد که خیر را براى او معيّن فرمايد. در روایتی مى خوانیم: «هیچ بنده باایمانى از خداوند طلب خیر نکرد، مگر این که خداوند خیر را براى او فراهم ساخت!». در واقع هدف از استخاره آن است که انسان پس از انجام تدابیر صحیح، از خداوند خیر و نفع بخواهد.