تحريف در «كتاب» و «سنت» به عنوان متون وحى آيين اسلام، به دو گونه «لفظى» و «معنوى» مقصود است. آنچه در سنت پيامبر(ص) اتفاق افتاد، بيشتر مربوط به «تحريف لفظى» بوده است؛ اما آنچه درباره «قرآن» به عنوان نخستين و درعين حال مهم‌ترين منبع دين‌شناسى اتفاق افتاده است، «تحريف معنوى» مى‌باشد كه در روايات از آن به «تفسير به رأى» ياد شده است.

مسئله «اجتهاد و تقلید» در زمان پيغمبر(ص) و گاهاً در حضور ایشان اتفاق افتاده است. در ميان صحابه و ياران پيغمبر(ص) بعضي بودند كه قدرت استنباط احكام و اجتهاد در فهم روايات را داشتند و مي توانستند حكمى را از حديث و شواهد گوناگون استنباط كنند و براى ديگران بيان نمايند. اينان «مجتهد» محسوب مي شدند و كسانى كه به گفته آنان عمل مى نمودند «مقلد» آنها به حساب مي آمدند.

سه نشانه عمده برای شناخت «مکاشفات رحمانی» وجود دارد. 1- مكاشفات رحمانى هم یقینی اند و هم همراه با سطح بسيار والايى از ايمان، در حالى كه مكاشفات شيطانى فاقد آن مى باشد. 2- مكاشفات رحمانی، همراه و هماهنگ با كتاب و سنّت است، اما مکاشفات شیطانی چنین نیست. 3- محتواى مکاشفات رحمانی کاملا با عقل سازگار است، در حالی که مکاشفات شیطانی سراسر اوهام بلندپروازانه و بی اساس است.