اقوی: در اصطلاح فقهی این واژه به معنای نظر و عقیده قوی تر به لحاظ دلیل است. هنگامی که مجتهد در نوشته یا بیان خود درباره مساله ایی نظرات مختلف فقهی را بررسی و از میان آنها، نظری را «اقوی» معرفی می کند، در واقع فتوای خود را درباره آن موضوع بیان کرده است.
اقرب: این واژه در اصطلاح فقهی بیانگر فتوای فقیه و نشان دهنده این است که به نظر او حکم مورد فتوا به جهت قوّت دلیل از جهت سند یا متن و قراین و شواهد، از حکم مخالف آن به واقع نزدیک ‏تر است.
جواز: ‌رایج ترین‌ معنای اصطلاحی جواز در منابع ‌فقهی ‌و اصولی، روابودنِ یک ‌کار از نظر شرعی ‌و به ‌بیان ‌دیگر ممنوع‌ نبودن ‌آن است‌. جواز شرعی بدین معنا احکام تکلیفی، یعنی وجوب‌، استحباب‌، کراهت‌ و اباحه را در برمی گیرد.

«احتیاط واجب»، حکم احتیاطی بدون فتوا است و مکلّف یا باید به آن احتیاط عمل کند، یا به فتوای مجتهد دیگر رجوع نماید.

«احتیاط مستحب»، احتیاطی هست که همراه با یک فتوا می آید و مکلّف بین عمل به حکم احتیاطی یا عمل به فتوا مخیّر است و حق رجوع به مجتهد دیگر را ندارد.

درمنابع اهل تسنّن، موارد زیادى وجود دارد که زیارت قبور مؤمنین را جایز و حتی مستحب مى دانند. مثلا شافعی روایتی برای جواز آن از پیامبر(ص) نقل می کند. شبرینى آنرا با استناد به قول و فعل پیامبر(ص) جائز و مستحب می داند و نهی ایشان را مربوط به ابتدای دعوت به اسلام و نزدیکی مردم به دوران جاهلیت می داند که بعد از هجرت به مدینه نسخ شد. بریده بن حصیب آنرا طبق روایت نبوی که از مسلم، ابوداود، احمد حنبل و...نقل شده، مشروع و باعث یادآوری آخرت می داند. و سهمودی از قول غزالی جواز آنرا اجماعی می داند.

موضوع شفاعت اولیاء و انبیای الهی هیچ منافاتی با توحید ندارد و موجب شرک نمی گردد؛ زیرا اولا شفیع فقط واسطه ای در طلب بخشش است نه اینکه خودش گناهکاری را ببخشد و ثانیا به تصریح آیات قرآن این شفاعت به اذن و رضایت خداوند صورت می گیرد. انکارهایی هم که در آیات قرآن درباره موضوع شفاعت ذکر شده، مربوط به ادّعاهای بت پرستان در شفیع شدن بتها می باشد و ارتباطی با شفاعت انبیاء و اولیای الهی ندارد.