کتاب «عوالی اللئالی العزیزیه فی الاحادیث الدینیه» که یکی از مصادر و منابع معتبر حدیثی شیعه است، توسط محمد بن علی بن ابراهیم بن حسین بن ابی جمهور احسائی (840 ق- بعد از 910 ق) تالیف شده است. ابن ابی الجمهور احسائی که از دانشمندان بسیار مهم و ملقب به جامع المنقول و المعقول در قرن نهم هجری بود این کتاب را با رویکردی اجتماعی، اخلاقی، عرفانی، فقهی و تاریخی تدوین کرده و جنبه عملی و کاربردی مسائل را در نظر داشته است.

حافظ ابوعبدالله، محمّد بن عبدالله بن محمّد بن حمدویه بن نعیم ضَبّى طهمانى، معروف به حاکم نیشابورى و ابن بیّع، پیشواى اهل حدیث و مردى دانا و آگاه و دانشمند بود. حاکم فقيه شافعى و پيشواى اهل حديث است. فهرست مشايخ حديث او حدود هزار نفر را در بر مى گيرد. کتبى که حاکم در نگارش آنها يکتاست، عبارتند: معرفة علوم الحديث، تاريخ علماء نيسابور، المدخل إلى علم الصحيح، المستدرک على الصحيحين، ما تفرّد به کلّ واحد من الإمامين و  فضائل الإمام الشافعيّ. او سال 321 متولد و سال 405 در گذشت.

حدیث «مدینه علم» با تعبیرهاى مختلف در کتاب هاى حدیثى اهل سنت آمده است. حاکم نیشابورى به سندش از ابن عباس و جابر بن عبدالله نقل کرده که پیامبر(ص) فرمود: من شهر علمم و على دروازه آن است، هر کس اراده آن شهر را نمود باید از دروازه آن وارد شود. ترمذى، ابن جریر، حاکم نیشابورى و... حدیث را با همان مضمون آورده اند.