خداوند در مواردی امامت را در کودکی قرار داد تا مردم را امتحان كند و ثابت كند امامت او از جانب خداوند است و مقام و منزلت به لياقت است نه بزرگى سن؛ و دیگر اینکه حاكمان جور و ظلم امامت آنان را باور نكرده و آنها را به شهادت نرسانند.

«بلوغ»، رسيدن به حد رشد عقلانى و معیار مکلف شدن است. بنابراين اگر امامي در كودكى به حد اعلاى كمال و رشد برسد قطعاً مورد تكليف است و از آنجا که عقلی كامل داشته و از مقام عصمت بهره مند است هرگز كار اشتباه یا ناشايست انجام نمي دهد. نمونه آن اسلام امام علي(ع) در كودكي است كه به تأييد پيامبر(ص) رسيد و به مقام خلافت و وصايت نيز منصوب گشت.

بدون شك سنِ بلوغ، شرط پذيرش اسلام نيست. لذا هر نوجوانى كه عقل و تشخیص كافى داشته باشد و اسلام را بپذيرد در زمره مسلمين قرار مى گيرد. از قرآن مجيد استفاده مى شود كه بلوغ حتى شرط نبوت هم نيست و برخى از پيامبران مانند حضرت يحيى(ع) در طفوليت به اين مقام رسيدند. فراتر از همه اینها پيامبر اكرم(ص)، اسلام حضرت علي(ع) را پذيرفت و در «يوم الدار» او را به عنوان برادر و وصى و جانشين خويش معرفى فرمود.

از موارد مهم واقع شدن امامت و رهبرى در سنین پایین می توان به انتصاب حضرت علي(ع) به عنوان خلیفه و وصي توسط پيامبر اكرم(ص) در سال سوم بعثت و زمانی كه ایشان نوجوانى بيش نبود، اشاره کرد.

مسئله امامت در سنين كودكى از نظر عقلی «محال ذاتى» يا «محال وقوعى» نيست؛ زيرا خداوند متعال قادر است تمام شرايط رسالت و امامت را در كودك قرار دهد. البته این قضیه مانند معجزه است که طبق قوانین شناخته شده طبیعت محال به نظر می آید؛ لکن نبوت حضرت يحيى(ع) و عيسى(ع) بهترين شاهد صدق بر اين مدعا است.