آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در مواردی امامت را در کودکی قرار داد تا مردم را امتحان كند و ثابت كند امامت او از جانب خداوند است و مقام و منزلت به لياقت است نه بزرگى سن؛ و دیگر اینکه حاكمان جور و ظلم امامت آنان را باور نكرده و آنها را به شهادت نرسانند.

برخى ممكن است سؤال كنند چه ضرورتى دارد كه كودك امام باشد؛ درحالى كه مورد شك و ترديد عده اى قرار مى گيرد؟ در پاسخ مي گوييم: ممكن است عواملى چند در اين انتخاب موثر باشد:
1. امتحان مردم؛ زيرا با اثبات امامت طفل، از راه معجزه و جهات عقلی و نقلی، انسان مورد امتحان قرار مى گيرد كه چگونه در برابر حق تسليم گردد همان گونه كه حضرت عبدالعظيم حسنى مورد امتحان قرار گرفت.
2. براى اثبات اينكه امامت اين شخص از جانب خداوند است؛ زيرا اگر امامان تنها در بزرگسالى به مقام امامت نايل مى شدند ممكن بود كسانى گمان كنند كه مقامات و كمالات آنان همگى اكتسابى است؛ ولى در طفل صغير هيچ گاه اين گمان برده نمى شود و اگر طفلى فضايلى در حد امامت داشت شكى نيست كه از جانب خداوند است.
3. براى اثبات اينكه مقام و منزلت بر اساس لياقت است نه بزرگى سن، چنان كه در جريان فرماندهى اسامة بن زيد چنين بود؛ در حالى كه عده اى از صحابه بر عزل او اصرار داشتند پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) به جهت لياقت وى، اصرار بر فرماندهى او داشت.
4. از آنجا كه تا امام رضا(عليه السلام) امامان را يكى پس از ديگرى به شهادت مى رساندند، سنت الهى بر اين قرار گرفت كه از امام جواد(عليه السلام) امامت در سنين پايين قرار گيرد تا اينكه حاكمان جور و ظلم امامت آنان را باور نكرده و آنها را به شهادت نرسانند، تا اينكه نوبت به امام زمان(عليه السلام) رسيد، دشمنان با وجود امامان پيشين فهميدند كه امامت در سنين كودكى نيز ممكن است لذا قصد داشتند تا حضرت مهدى(عجل الله تعالی فرجه الشريف) را از همان ابتداى ولادت به قتل برسانند، لذا خواست خداوند بر اين تعلق گرفت كه او را از هنگام ولادت در پشت پرده غيبت نگه دارد.(1)