آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از موارد مهم واقع شدن امامت و رهبرى در سنین پایین می توان به انتصاب حضرت علي(ع) به عنوان خلیفه و وصي توسط پيامبر اكرم(ص) در سال سوم بعثت و زمانی كه ایشان نوجوانى بيش نبود، اشاره کرد.

با مراجعه به تاريخ پى مى بريم كه مسئله امامت و رهبرى براي كودك واقع شده است و فلاسفه و حكما مى گويند: قوى ترين دليل بر امكان شىء، وقوع آن است. پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله) در سال سوم بعثت بعد از نزول آيه شريفه «وَ أَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْاَقْرَبِينَ»، على بن ابى طالب(عليه السلام) را كه نوجوانى بيش نبود به خلافت و وصايت منصوب كرد و به قوم خود دستور داد كه سخنان او را گوش فرا داده و از او اطاعت كنند.(1)
شيخ مفيد(رحمة الله عليه) مى نويسد: «عموم شيعه و اهل سنت بر اين امر اتفاق دارند كه رسول خدا(صلى الله عليه و آله)، حضرت على(عليه السلام) را دعوت به وزارت و خلافت و وصايت كرد، در حالى كه سن او كم بود و از ديگر كودكان دعوت به عمل نياورد ...».(2)،(3)