انديشمندان در مورد اعجاز قرآن بحث هاى دامنه دارى مطرح كرده اند که به برخی از آنها اشاره می شود: 1. ارباب ادب و سخن دانان عرب، اعجاز قرآن را در گرو فصاحت و بلاغت والاى آن دانسته اند. 2. اسلوب بيان و سبك و شيوه نظم قرآن، جمله بندى ها و چينش الفاظ و عبارات، در قالبى نو و اسلوبى تازه بر عرب عرضه شده، كه كاملا بى سابقه بوده و پس از آن نيز كسى مانند آن نياورده است. 3. قرآن شامل معارف عاليه و تعاليم حكيمانه اى است كه تا آن روز، در توان بشريّت نبوده كه بدان دست یابد و ... .

امام عسكرى(ع) گاه براى زدودن شک و ترديد برخي از يارانشان و يا دلگرمى آنان و گاه براى حفظ جانشان، و يا برای هدايت گمراهان، ناگزير مى ‏شد از غیب خبر دهد و اين، از مؤثرترين شيوه‏ هاى جلب مخالفان و تقويت ايمان شيعيان بود. محمد بن على سمرى، اسحاق بن جعفر زبيرى، محمد بن حمزه سروى، ابو هاشم جعفرى، احمد بن محمد، جعفر بن محمد قلانسى، محمد بن عياش، اسماعيل بن محمد، از جمله یاران حضرتند که در این مورد مشاهدات خود را روایت کرده اند.

در شب عاشورا، امام حسین(ع) پس از این که وفادارى اصحاب را – با وجود آن که بیعت را از آنها برداشته بود - تا مرز شهادت ملاحظه کرد به همه آنها وعده شهادت داد، در حق همه شان دعا کرد و جایگاه های رفیع شان را در بهشت به آنها نشان داد.  همچنین امام در آن شب از شهادت برادرزاده اش قاسم بن الحسن و فرزند شیرخواره اش عبدالله نیز خبر داد و در پاسخ یارانش که از سرنوشت امام سجاد(ع) پرسیده بودند، فرمود که ایشان برای بقای نسل ائمه(ع) زنده خواهند ماند.