پاسخ اين است كه: زبان وحى به ويژه قرآن، بر حسب موضوع سخن، مختلف است كه اجمالا بر چهار بخش تقسيم مي شود: 1. احكام و تكاليف. 2. اَمْثال و حِكَم. 3. سخن از سراي غيب. 4. معارف و اصول شناخت. در گزاره هاى كتب آسمانى درباره مفاهيم غيبى، از استعاره و تشبيه و مجاز و كنايه استفاده شده تا به گونه تقريبى و از باب تشبيه نامحسوس به محسوس گزارش كنند. اين شيوه متعارفى است كه در اين گونه تشبيه ها، به تقريب بسنده شده و بيان يا درك تحقيقى ـ با اين وصف ـ امكان پذير نيست.

امام علی(ع) درباره اركان دعوت پيامبر اسلام(ص) می فرماید: «هنگامى پيامبر(ص) را فرستاد كه نشانه هاى هدايت كهنه و فرسوده، و جادّه هاى دين محو شده بود، او حق را آشكار ساخت و براى مردم دلسوزى و خيرخواهى كرد و به سوى كمال هدايت نمود، و به عدل و داد امر فرمود، رحمت و سلام خدا بر او و خاندانش باد». پیامبر(ص) در چنين محيط پر از ظلمت و كفر قيام نمود و چهار برنامه را اجرا فرمود: حقّ را در معارف دينى آشكارا بيان كرد، با اندرزها و نصايح خود آنها را به ترك گناه و فساد فرا خواند، و آنها را به آنچه مايه تكامل انسان بود هدايت كرد و به عدل و داد و ميانه روى دعوت نمود.

سرگذشت «اصحاب كهف» مسلماً در هيچ يك از كتب آسمانى پيشين نبوده، زيرا حادثه مربوط به قرون بعد از ظهور مسيح(ع) و زمان دقیانوس می باشد. هم چنین نقل شده، داستان اصحاب كهف براى نخستين بار در قرن پنجم ميلادى توسط يكى از دانشمندان مسيحى تشريح گرديد و اين خود مى رساند كه اين حادثه يكى دو قرن پيش از ظهور اسلام در ميان مسيحيان شهرت داشته اما پاره اى از مشخصات آن از جمله مقدار و مدت خواب آنها، با آنچه در منابع اسلامى آمده تفاوت دارد زيرا قرآن صريحاً مدت خواب آنها را 309 سال ذكر كرده است.