از عوامل ورود به بهشت، «تقوى و پرهيزكارى» است كه آيات فراوانى از «قرآن» بر آن تأكيد دارد. «تقوى» به معناى خويشتندارى و پرهيز از گناهان و هرگونه تخلّف در برابر فرمان خدا و حقّ و عدالت است. به تعبير ديگر «تقوى» آن حالت خداترسى باطنى و كنترل درونى است كه انسان را از هرگونه آلودگى باز مى دارد؛ يعنى چنان مفهوم جامعى دارد كه انجام همه وظائف الهى و اخلاقى انسان را فرا مى گيرد.

امام علی(ع) در بیان آثار و برکات «تقوا» می فرماید: «كسی كه تقوا پيشه كند، خداوند راهى براى رهايى از فتنه ها به رويش مى گشايد و در دل تاريكى ها نوری به او اعطا مى كند، او را در بهشت مخلد ساخته و در جايگاه والايى نزد خود جاى مى دهد، خداوند او را در آنچه دوست دارد و علاقه مند است [يعنى بهشت] براى هميشه مخلّد مى سازد و در جايگاه والايى نزد خود در سرايى كه آن را براى [خاصّان] خويش ساخته است جاى مى دهد، همان جايى كه سايه اش از عرش خداست و نور و روشناييش جمال اوست، زائرانش فرشتگان و يارانش پيامبران خدا هستند».

«عفّت» در لغت به معنى پديد آمدن حالتى در نفس است كه آدمى را از غلبه شهوت باز مى دارد؛ اما بعضى براى معرّفى «عفت» از نقطه مقابل آن كه پرده درى است استفاده كرده اند. به هر حال از آيات و روايات استفاده مى شود كه «عفت» به هر دو معنى از بزرگترين فضايل انسانى است و هيچ كس در سير الى اللّه، بدون داشتن «عفت» به جايى نمى رسد.

اسلام اهتمام فوق العاده به مسئله پرهيزكارى در برابر «شهوت شكم» و «شهوت جنسي» دارد تا جايى كه آن را نشانه شخصيت، غيرت، ايمان و پيروى از مكتب اهل بيت(ع) مي داند. به گواه تاريخ اين دو، سرچشمه بسيارى از گرفتارى هاى انسان هستند؛ زيرا شهوتِ شكم، به انسان اجازه تفكر مشروع را نمى دهد و او را به ارتكاب انواع گناهان وا مى دارد.