از جمله نشانه هاي حسود اين است كه هنگامی که بشنود نعمتی به دیگری رسیده غمگین می شود، هر چند آثاری از خود بروز ندهد، گاه فراتر رفته زبان به غیبت و عیبجویی می گشاید، گاه از این هم فراتر رفته به دشمنی و عداوت و کارشکنی بر می خیزد. در آیات و روایات نیز اشارات روشنی در این مورد آمده، از جمله امام علي(ع) می فرمايد: «برای شناخت حسود همین بس که او غمگین شود؛ در حالی که تو شادمان هستی».

در قرآن آمده كه اولياي الهي غم و غصه اي ندارند اما روايات گوياى وجود حزن و اندوهى در نهاد آنها است کما اینکه امام صادق(ع) فرموده اند: «حُزن و اندوه علامت اهل معرفت است». راه جمع قرآن و روايات اين است كه سرچشمه غم مختلف است، بعضی غمها به دل عارف عارض نمى شود، و بعضی دیگر هرگز از عارف جدا نمى شود. غم عارفان و پرهيزكاران به خاطر مقصر دانستن خود در پيشگاه الهى و گمراهى مردم و ناراحتى ها و شدائد جامعه است.