امام علي(ع) درباره سختي هاي «سکرات موت» می فرماید: «سكرات و شدائد مرگ و حسرتِ از دست دادنِ همه چيز، بر آنها هجوم آورده است، به خاطر آن، اعضاء و پيكرشان سست مى شود و در برابر آن رنگ خود را مى بازند؛ سپس مرگ تدريجاً در آنها نفوذ مى كند و ميان آنها و زبانشان جدايى مى افكند؛ در حالى كه ميان خانواده خود قرار دارند؛ با چشم خود به آنها نگاه مى كنند و با گوش سخنانشان را مى شنوند و عقلشان سالم و فكرشان برجاست، فكر مى كند كه عمرش را براى چه چيزهايى بر باد داده، و روزگارش را در چه راهى سپرى نموده است!، و عميقاً به فكر مى رود، به ياد ثروت هاي جمع كرده مى افتد كه در جمع آورى آن توجهي به حلال و حرام و مشكوك نكرده، و ...».

راه درمان بیماری «حسد» بر دو قسم است: اول طریق علمی كه شخص حسود بايد روى دو چيز دقّت كند يكى پيامدهای ويرانگر حسد از نظر روح و جسم و ديگر ريشه‏ ها و انگيزه‏ هاى پيدايش حسد. دوم طریق عملی که شخص حسود تا آن جا که ممکن است نسبت به فردى كه مورد حسدش قرار گرفته محبّت كند و تا آنجا كه در اختيار اوست خير و سعادت او را بطلبد و به ديگران نيز همين امور را توصيه كند. به يقين تكرار اين كارها تدريجاً آثار رذيله حسد را از روح او مى‏ شويد و نقطه مقابل آن یعنی نُصح و خيرخواهى جانشین آن خواهد شد.

خواننده این سوره  به تعداد هر حرفى از آن ده حسنه به او عطا مى شود و در این دنیا مقامى شایسته پیدا مى کند که مایه غبطه دیگران مى شود و در قیامت نورى پیدا می کند که باعث خوشحالى او خواهد بود.

یکی از رذایل اخلاقی که آثار بسیار منفی در زندگی فردی و اجتماعی بشر داشته است مساله «حسد» است؛ در واقع حسد یکی از ریشه های اصلی تمام بدی ها و از دام های بسیار خطرناک شیطان است؛ همان دامی که در نخستین روزهای آفرینش بشر، فرزند آدم(ع) قابیل را به کام خود فرو کشید و دستش را به خون برادرش هابیل آلوده کرد و به همین دلیل در روایات اسلامی، حسد یکی از اصول سه گانه کفر شمرده شده است. حسود در واقع معترض به حکمت الهی است و به همین دلیل نوعی کفر و شرک محسوب می شود.

«غبطه» نقطه مقابل حسد است و به اين معناست كه انسان آرزو كند كه نعمتى همانند ديگران يا بيشتر از آنها داشته باشد، بى آنكه آرزوى زوال نعمت كسى را داشته باشد. برخلاف حسد كه صفتى است مذموم و نكوهيده؛ «غبطه» نه تنها مذموم نيست بلكه پسنديده و مايه ترقّى و پيشرفت است. امام صادق(ع) مى‏ فرماید: «مؤمن غبطه مى‏ خورد، ولى حسد نمى ‏ورزد، امّا منافق حسد مى‏ ورزد و غبطه نمى‏ خورد».

«حسد» به معنى آرزوى زوال نعمت از ديگران است، خواه آن نعمت به حسود برسد يا نرسد؛ بنابراين كار حسود يا ويرانگرى است، يا آرزوى ويران شدن بنيان‏ نعمتهايى است كه خداوند به ديگران داده است، خواه آن سرمايه و نعمت به او منتقل شود يا نه! و نقطه مقابل حسد، «غبطه» است، به اين معنا كه انسان آرزو كند كه نعمتى همانند ديگران يا بيشتر از آنها داشته باشد، بى آنكه آرزوى زوال نعمت كسى را داشته باشد.