از ديدگاه عموم، انسان داراي زندگی اجتماعی است و تمام منافعش از كنار آن می گذرد. انسان چون در اين نوع زندگی، خواه ناخواه دچار كشمكش ها می شود نيازمند قوانينی است كه لازمه اجرای آنها، وجود حكومت است. پيشرفت مردم در سايه برنامه ريزي نيز محتاج حكومت است. از ديدگاه خداپرستان، جامعه با نصيحت اداره نمی ‌شود؛ بلكه نيازمند تشكيل حكومت است تا به اهدافش برسد. پيامبر(ص) هم با ايجاد حكومت توانست به اهدافش برسد. پس تا حكومتى بر اساس اعتقادات الهى تشكيل نشود قسمت عمده احكام اسلامى روی زمين مى ماند.

در قرآن بر ضرورت تشكيل «حكومت» براي جوامع انسانی تاكيد شده است. درخواست بنی اسرائيل از پيامبرشان براي انتخاب زمامدار به منظور جهاد در راه خدا، قدرت دادن به مومنان براي برپا نمودن نماز و زكات و امر به معروف و نهی از منكر، تعبير خواب حضرت يوسف(ع) كه منجر به رياست خزانه داری مصر ‌شد و درخواست حضرت سليمان برای داشتن حكومت، همگی نشانگر ضرورت تشكيل حكومت در جامعه است تا سركشان، زمين را پر از فساد نكنند. آری اين كه در قرآن سخن از جهاد می شود تنها در سايه تشكيلات منظم سياسی امكان پذیر است.

اسلام به مسأله حكومت به عنوان يك «وسيله» براى تحقّق بخشيدن به اهداف عالى مى نگرد. چهار هدف عمده تشکیل این حکومت عبارتند از: آگاهى بخشيدن به انسانها، تربيت معنوى و اخلاقی انسان، برپایی عدل به صورت خود جوش و برخاسته از متن جامعه، آزادى انسانها از زنجير اسارتهای فکری، فرهنگی، سیاسی و ... . پر واضح است که فقط يك حكومت نيرومند و صالح می تواند این اهداف را با ایجاد يك شبكه وسيع برنامه ريزى که از طريق بيت المال تغذيه مى گردد و جهت اصلى آن انسان سازى و پيشرفت علم و فرهنگ است پياده کند.