ابن حجر مى نويسد: امام حسن(ع)، آقايى کريم، بردبار، زاهد، داراى سکينه و وقار و حشمت، اهل جود و مورد مدح و ستايش بود. ذهبى مى نويسد: او آقاى جوانان بهشت، ابومحمّد، قرشى، هاشمى، مدنى و شهيد است، او بزرگوار، تنومند، اهل خير، بسيار ديندار، با ورع، داراى حشمت و جاه، و شأنى بزرگ بود. ابن صبّاغ مى نويسد: او در مسجد الرسول(ص) مى نشست و مردم به دور او جمع مى شدند، چنان سخن مى گفت که عطش سؤال کننده را سيراب کرده، و حجت هاى مجادله کنندگان راقطع مى نمود...

آيه 40 سوره توبه، اشاره به پناه بردن پيامبر(ص) به غار«ثَوْر» در هنگام هجرت به مدينه دارد و از وحشت ابوبکر، اطمينان نبي و دلداري ایشان به همسفرش و امداد غيبي و در نهايت اعتلاي اهداف الهي سخن می گوید. علی رقم تلاش بعضي مفسران اهل سنت در مدح ابوبکر  با توسل به این آیه، کلمه«صاحِب» فضيلتي براي وي به همراه ندارد و محوريت آيه تنها بر يارى خداوند نسبت به پيامبر(ص) حتي در صورت عدم همراهي دیگران می باشد.