عمّار در روز صفّین می گفت: «اى بندگان خدا! با من بیایید به سوى گروهى برویم که مدّعى هستند خونخواه کسى هستند که به خود ظلم کرد، و به غیر آنچه در کتاب خدا بود بر بندگان حکم مى راند، و او را افراد صالحى که منکر عدوان بودند کشتند». او می گفت: «هیچ چیز قلب مرا به درد نیاورد که برایم با اهمّیت تر از این باشد که عثمان را از قبرش بیرون نیاوردیم و او را آتش نزدیم».

مالک اشتر در ارتباط با نقش طلحه و زبیر در قتل عثمان، به امام علی(ع) عرض کرد: «به جان خودم سوگند! امر طلحه و زبیر بر ما مشتبه نیست، و همانا این دو داخل شدند در آنچه داخل شدند(بیعت)، و جدا شدند بدون اینکه بدعتى و یا ظلمى انجام دهى، پس اگر گمان مى کنند خونخواه عثمان هستند خود را قصاص کنند؛ زیرا آن دو نخستین کسانى بودند که مردم را به جان وى انداختند و براى ریختن خون وى آنها را فریب دادند. و خدا را گواه مى گیرم اگر در آنچه از آن خارج شدند، داخل نشده بودند حتماً آن دو را به عثمان ملحق مى کردیم».

عایشه که بعد از کشته شدن عثمان، مدام روضه مظلومیت او را می خواند و داعیه خون خواهی از او را داشت، اولین کسى بود که عثمان را سرزنش مى‏ کرد و مردم را در کشتن او به طمع انداخت، تا جایى که می گفت: نعثل را بکشید، بکشید این پیر کفتار را که هنوز پیراهن مصطفى(ص) کهنه نشده سنّت او را کهنه گردانید.

حاکم در «مستدرک» با سند خود از اسرائیل بن موسى، در رابطه با نقش طلحه و زبیر در قتل عثمان، از امام حسن(ع) روایت کرده: «طلحه و زبیر به بصره آمدند، پس مردم به آنها گفتند: چه چیزى شما را به اینجا آورد؟! گفتند: ما خونخواه عثمان هستیم. حسن گفت: سبحان الله! شگفتا ! آیا آن گروه عقل نداشتند که بگویند: سوگند به خدا عثمان را کسى غیر از شما نکشت».