آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مالک اشتر در ارتباط با نقش طلحه و زبیر در قتل عثمان، به امام علی(ع) عرض کرد: «به جان خودم سوگند! امر طلحه و زبیر بر ما مشتبه نیست، و همانا این دو داخل شدند در آنچه داخل شدند(بیعت)، و جدا شدند بدون اینکه بدعتى و یا ظلمى انجام دهى، پس اگر گمان مى کنند خونخواه عثمان هستند خود را قصاص کنند؛ زیرا آن دو نخستین کسانى بودند که مردم را به جان وى انداختند و براى ریختن خون وى آنها را فریب دادند. و خدا را گواه مى گیرم اگر در آنچه از آن خارج شدند، داخل نشده بودند حتماً آن دو را به عثمان ملحق مى کردیم».

مالک اشتر خطاب به امیرالمؤمنین(علیه السلام) در این رابطه عرض کرد: «لعمری یا أمیر المؤمنین! ما أمر طلحة و الزبیر و عائشة علینا بمخیّل، ولقد دخل الرجلان فیما دخلا فیه، و فارقا على غیر حدث أحدثت، و لا جور صنعت، فإن زعما أنّهما یطلبان بدم عثمان فلیقیدا من أنفسهما، فإنّهما أوّل من ألبّ علیه و أغرى الناس بدمه. و أشهد الله لئن لم یدخلا فیما خرجا منه لنلحقنّهما بعثمان، فإنّ سیوفنا فی عواتقنا، و قلوبنا فی صدورنا، ونحن الیوم کما کنّا أمس»(1)؛ (اى امیرالمؤمنین! به جان خودم سوگند! امر طلحه و زبیر و عایشه بر ما مشتبه نیست، و همانا این دو مرد داخل شدند در آنچه داخل شدند(بیعت)، و جدا شدند بدون اینکه بدعتى ایجاد کنى یا ظلمى انجام دهى، پس اگر گمان مى کنند خونخواه عثمان هستند خود را قصاص کنند؛ زیرا آن دو نخستین کسانى بودند که مردم را به جان وى انداختند و براى ریختن خون وى آنها را فریب دادند. و خدا را گواه مى گیرم اگر در آنچه از آن خارج شدند، داخل نشده بودند حتماً آن دو را به عثمان ملحق مى کردیم، همانا شمشیرهاى ما بر دوش ماست، و قلب هاى ما در سینه هاى ماست، و ما امروز آن گونه هستیم که دیروز بودیم). (2)