فخر رازى مى گوید: لفظ «اولى الامر»  جمع است و دلالت دارد براینکه اینان جماعتى متشکل از افراد هستند، و این معنا با رأى امامیه (که معتقدند در هر زمان یک امام وجود دارد) منطبق نیست. پاسخ: مقصود از اولی الامر دوازده امام می باشد و اطلاق جمع بر آن ها به لحاظ وجود طولى آن ها است نه عرضى، و این اطلاق نیز حقیقى است نه مجازى، و در قرآن نیز زیاد به کار رفته است.
 

استفاده از صیغه جمع برای احترام یا عظمت شخص و عظمت این کار است. یا این صیغه به صورت جمع آورده شده تا مردم را در کارى مانند کار علی به عنوان اسوه ای اخلاقی که در همه حال به فکر فقرا است، ترغیب کند که سرانجام به ثوابى مانند ثواب او نایل شوند.
ضمنا استفاده از ضمیر جمع در مورد مفرد در قرآن چیز تازه ای نیست و در نمونه های متعددی مثلا در سوره های آل عمران و مائده کاربرد دارد.
 

اجماع علماى اسلام اعم از شیعه و سنى در زمینه ورود این آیه در مورد اهل بیت(ع) و تصریح آنها بر اینکه پیغمبر(ص) غیر از على(ع)  و فاطمه(س) و حسن و حسین(ع) کسى را براى مباهله نیاورد، قرینه آشکارى براى تفسیر آیه خواهد بود. بنابراین، ایراد مزبور تنها متوجه شیعه نمى شود. بلکه همه دانشمندان اسلام باید به آن پاسخ گویند. ثانیاً؛ اطلاق «صیغه جمع» بر«مفرد» یا بر «تثنیه» تازگى ندارد، و در قرآن و غیر قرآن از ادبیات عرب و حتى غیر عرب شواهد بسیارى دارد.