شهرت و نبوغ شعراى شيعه به قدرى است كه در ميان اُدبا مشهور است كه مى گويند: آيا اديب و شاعر غير شيعه يافت مى شود؟! شعراى اسلام چند طبقه اند: 1. طبقه صحابه كه بزرگان اين طبقه همه از شيعه هستند، مانند «نابغه جعدى» كه در جنگ صفين و در ركاب امام علي(ع) رجزها و حماسه هاى پرهيجانى خوانده است. 2. طبقه معاصر تابعين: مانند «فرزدق» و «كميت». 3. طبقه بعد از آنان كه در قرن دوم هجرى بودند مانند «دعبل خزاعي». 4. طبقه اى كه از آغاز قرن چهارم روى كار آمدند مانند: «ابو فراس حمدانى».

ابوفراس حارث بن أبوالعلاء، جلالت امیران را به همراه لطافت مزاحِ شعرا داشت و میان قلم و شمشیر جمع کرده بود. نامبرده در سال (320) دیده به جهان گشود، و روز چهار شنبه هشتم ربیع الثانى سرش از بدنش جدا گردید و بدنش در بیابان رها شد تا اینکه برخى از اعراب او را دفن کردند.

ابو فراس حمدانى در رابطه با غدیر خم چنین سروده: قام النبیّ بها یوم الغدیر لهم***والله یشهد والأملاک والأمم/ حتّى إذا أصبحت فی غیر صاحبها***باتت تنازعها الذُّؤبان والرخم…؛ پیامبر در روز غدیر براى آنها به امر خلافت قیام نمود، وخداوند شاهد است و ملائکه و امّتها هم شاهد هستند. تا جایى که وقتى خلافت به غیر صاحبش رسید، گرگها و کرکسها بر تصاحب آن با یکدیگر نزاع نمودند... .