فضل بن روزبهان در مقابله با حدیث سدّ ابواب مى گوید: در صحیحین به سند صحیح وارد شده که پیامبر(ص) امر به بسته شدن هر پنجره اى به جز پنجره خانه ابوبکر نمود و این فضیلتى براى ابوبکر است. لکن این حدیث بر فرض صحّت سند، خبر واحد ظنّى است که توانایی مقابله با خبر متواتر قطعى - درباره درب خانه امام على(ع)- را ندارد. ابن ابى الحدید مى گوید: حدیث سدّ ابواب تنها از براى على(ع) بود که طرفداران ابوبکر آن را قلب بر ابوبکر کردند.
طلحه گفت: من صاحب خانه کعبه ام و کلید آن به دست من است. عباس گفت: من صاحب سقایه و آب دادن و مأمور بر آن هستم. على(ع) فرمود: نمى دانم چه مى گویید! من قبل از مردم به طرف قبله نماز خواندم، و من صاحب جهادم. آن گاه خدا این آیه را نازل کرد؛ «أَجَعَلْتُمْ سِقایَةَ الْحاجِّ وَعِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ کَمَنْ آمَنَ بِاللهِ وَالْیَوْمِ الآْخِرِ». بسیارى از حافظان حدیث و علما، جریان این مفاخره و نزول آیه درباره آن حضرت را نقل کرده و شعرا آن را به نظم در آورده اند.
فضل بن روزبهان مى گوید: اکثر مفسّران معتقدند که آیه «شراء» در شأن زبیر بن عوام و مقداد بن اسود نازل شده است. در پاسخ مى گوییم: آنچه فضل بن روزبهان ادعا نموده دروغ محض است و روایات بسیارى از طریق اهل سنت وارد شده که نزول آیه را در شأن امام على(ع) مى داند.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258