درحدیث غدیر، قرینه هاى وجود داردکه معناى «مولی» به جز «اولی» نیست. مانند: 1- آغاز حدیث: «الست أَولى بکم من أنفسکم». 2- پایان حدیث: «أللّهمّ وال من والاه وعاد من عاداه». 3- پیامبر(ص) بعد از اقرار گرفتن در مورد توحید و نبوت دست على(ع) را بلند کرد و فرمود: «هر کس که خدا و پیامبرش مولاى اوست، همانا این على مولاى اوست». 4-پس از پایان حدیث فرمود: «الله اکبر بر کامل شدن دین و تکمیل نعمت و خشنودى خدا از پیام رسانى و رسالت من و ولایت على بن ابى طالب». و ... .

مولی نزد اهل لغت معانی بسیاری دارد مانند سید و سلطان. از طرفی آنان اجماع دارند بر اینکه ولی و مولی به یک معنا هستند و بر «اولویت به امر» دلالت دارند. و بدیهی است وقتی واژه مولی درباره رسولی الهی یا جانشین وی استفاده شود، اشاره به وسیع ترین دایره محل اعمال آن سیادت و سلطنت دارد؛ لذا اراده سایر معانی درباره حدیث غدیر یا موجب کذب بستن به پیامبر(ص) یا کفر می گردد و یا با توجه به وضعیت مردم و دستور پیامبر به تجمع مردم، امری بی فایده می گردد.

وقتى از پیامبر(ص) معناى عبارت «من کنت مولاه فعلىّ مولاه» را پرسیدند، حضرت فرمود: «... هر کس که من مولاى او هستم و از او نسبت به خودش أوْلى هستم، على نیز مولاى اوست و از او نسبت به خودش أوْلى است و با وجود على(ع)، او کاره اى نیست».

حضرت علی(ع) در زمان عثمان در احتجاج خود، معنای مولا را از زبان پیامبر(ص) این گونه بیان فرمودند: ولایت علی(ع) مانند ولایت من است؛ هر کس که من بر او أولویّت دارم على(ع) نیز بر او أولویّت دارد.