منصب امامت، مثل منصب هاى دنیوى یک مقام عرفى نیست، بلکه ریاست عام براى تدبیر امور دین و دنیاى مردم است. لازمه اش آن است که امام، نسبت به آن چه به وى رجوع مى کنند، از همه داناتر باشد، خصوصا برای پر کردن خلأهای پس از رحلت پیامبر(ص).

دانش علی(ع) و فزونی آن از علم تمامی اصحاب، از جمله مسائل قطعی است که پیامبر(ص) در هنگام ازدواج آن حضرت با دخترشان فاطمه زهرا(س) و بسیاری مواضع دیگر، به آن شهادت داده است و امام حسن(ع) دانش ایشان را در میان گذشتگان و آیندگان بی نظیر توصیف می کند. همچنین عایشه، عمر، معاویه و دیگران به اعلمیت حضرت اعتراف کرده اند. امت اسلامی نیز بر اعلمیت علی و به ارث برده شدن دانش حضرت رسول توسط وی اتفاق نظر دارند.

عده ای از صحابه پیامبر(ص) به اعلمیّت امام على(ع) در علم بر دیگران گواهى داده اند، از جمله: عمر بن خطّاب، عبدالله بن مسعود، ابن عباس، عایشه، خزیمة بن ثابت، عبدالله بن عیاش، معاویه، عبداللّه بن عباس و امام حسن(ع). بخارى در صحیح خود از ابن عباس نقل کرده که عمر گفت: اُبى در قرائت از دیگران برتر و على در قضاوت برتر است. سعید بن مسیب مى گوید: عمر همیشه به خدا پناه مى برد از این که مشکلى علمى براى او پدید آید، در حالى که ابوالحسن در آن وقت حاضر نباشد. و همیشه مى گفت: اگر على نبود عمر هلاک شده بود.