اختیار کامل «زکات» به دست رئیس بهائی است؛ و کسی کوچکترین حقی ندارد که بدون اجازه و تصویب او کمترین تصرفی در حقوق مالی بنماید. بهاییان در کتاب «گنجینه احکام» می گویند: تصرف در حقوق جزئی و کلی جائز، ولی با اجازه مرجع امر. و از «لوح شوقی» نقل می کنند: اما در خصوص حقوق الله، حقوق الهی راجع به مرکز امر است.

پس از اینکه جناب میرزا در «اقدس» نصاب زکات را بیان می کند، در صفحه 39 می خواهد مواردی را که زکات به آنها تعلق می گیرد، بنویسید؛ ولی تنها از خوراکی هایی اسم می برد که خداوند در قرآن زکات آنها را معیّن کرده است. جالب این اینکه تفصیل بیشتر در این حکم را به آینده موکول می کند و از ذکر نصاب معذرت می خواهد. و ظاهرا تا امروز خدا نخواسته است که تفصیل و شرح چگونگی زکات مواد خوراکی را بیان کند!!

«سید باب» در کتاب «بیان» می گوید: «در نماز میت شش تکبیر گفته می شود که پس از هر تکبیر، نوزده مرتبه یکی از اذکاری که به ترتیب گفته شد خوانده می شود». در «گنجینه احکام» از قول «عبدالبهاء» نقل می کند: هر چند «تکبیر» در لغت به معنی «الله اکبر» گفتن است، ولی در عرف اهل «بهاء» به معنی تحیّت است و تحیّت اهل بهاء «الله ابهی» است.

 برطبق «گنجینه احکام» کسی که اضافه بر مخارج سالیانه خود، نوزده مثقال طلا (از جهت قیمت اگر چه جنس باشد) داشته باشد، لازم است 19% آن را حساب کند و ... نصاب دوم، نوزده دوم و نصاب سوم، نوزده سوم است و تا به حد نوزده نرسیده است حقوقی تعلق نمی گیرد. هر مثقال در این مسلک عبارت از نوزده نخود می باشد. «بهاء» در «اقدس» می گوید: «کسی که مالک صد مثقال از طلا باشد، لازم است نوزده مثقال آنرا برای خدائی که آفریننده زمین و آسمان است خارج کند...».