استنباط احکام از قرآن به مقدماتی مانند دانش عربی، علوم قرآن و تشخیص محکمات از متشابهات و ناسخ از منسوخ و... نیاز دارد. بدون دانستن این مقدمات، تلاش برای فهم قرآن به برداشت های ناقص و انحرافی می انجامد که در سخنان بزرگان دینی به عنوان «تفسیر به رأی» شناخته شده و بسیار نکوهش شده است.
استخراج احکام از روایات نیز به قوه تشخیص عـام و خاص، مطلق و مقید، معانی امر و نهی موجود در احادیث، ملازمات مضامین احادیث، شناخت رجال سلسله راویان حدیث، شناخت موارد تقیه از غیرتقیه، روایت‌های صحیح‌ السند از غیرصحیح السند و... وابسته است.
از آن گذشته برای پدیده های جدیدی را که پیشینه ای در روایات معصومین و احکام شرعی گذشته ندارند و به اصطلاح فقها به نام «مسائل مستحدثه» شناخته می شوند، بدون طی کردن مراحل اجتهاد مصطلح، نمی توان حکمی استنباط کرد.
داشتن چنین تخصص هایی از همه برنمی آید و بایستی عموم مردم از متخصصین پیروی کنند، در غیر این صورت جامعه به همان تشتت و اختلاف نظر عمیق و عدم انسجام علمی و فکری ای که سلفیه و وهابیت بر اثر آسان گیری در اجتهاد دچارش شده، مبتلا می گردد.

پس از مرگ شوقی افندی، تشتت آرا در بین بهائیان بر سر تعیین جانشین در گرفت. این اختلاف نظرها سبب شد، بهائیت به عنوان یک دین جدید نتواند به تبلیغ در بین مردم بپردازد. حملات شدید جانشین افندی به ایادی آشکار می کند که ایادی در خفا تصمیماتی مغایر با خواسته های وی می گرفتند. دوری ایادی از رهبر از سویی، و خودخواهی و سودجویی گروه رهبران از سوی دیگر، محیطی سرشار از بی اعتمادی را پدید آورده بود. پنجمین پیشوای یهائیت در ابلاغیه ای، ایادی را به فرمانبرداری مطلق ایادی و عدم دخالت در امور رهبری دعوت کرد.