مسیحیان با استناد به انجیل یوحنا، عیسی(ع) را انسانی دانسته اند که کلمه ی خدا در او زیست می کند؛ یعنی پیام ازلی که خدای حکیم هرچیز را به وسیله ی آن آفرید، با تجسم یافتن در عیسای انسان، مانند همه مردم، به شکل انسانی زیست می کرد. در قرآن نیز به دلیل تولد فوق العاده عیسی (ع)، از او به کلمه یاد شده، همچنین گفته اند: عیسی کلمه نامیده شد زیرا خداوند در کتب آسمانی قبل از تولد وی، بشارت او را داده بود.
مسحیان هرگز نمی گویند که عیسی(ع) کتابی به نام «انجیل» آورد. مسیحیان عیسی (ع) را «تجسم وحی الهی» می دانند و به عقیده آنان، وی حامل پیام نبوده، بلکه عین پیام بوده است. مسیحیان بر این باورند که انجیلها حاصل تلاش شاگردان اوست؛ آنها معتقدند روح القدس از طریق الهام، نویسندگان انجیلها را برای نوشتن این کتابها و ثبت برگزیده ی سخنان و کارهای بسیار زیاد عیسی(ع) در آنها رهنمون شد.
در پایان قرن پنجم، مهم ترین مباحث الهیاتی پیرامون تثلیث و تجسم پایان یافته بود. در طی ده قرن بعد از آن، مهم ترین مسائل جهان مسیحی عبارت بودند از آیین آلیسایی، پرستش تمثال ها، برجسته شدن شخصیت حضرت مریم(س)، جنگ های صلیبی و آشنایی جهان مسیحیت با فرهنگ یونانی از طریق مسلمانان، فساد اداری در نظام روحانیت و... در اواخر قرن ششم، هر هفت رسمی که اکنون در کلیسای کاتولیک رومی اجرا می شود، رواج کامل یافته بود. رنسانس که بین سال های 1350 تا 1650 در کشورهای مهم اروپایی به وقوع پیوست.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258