پس از آنکه عبیدالله المهدی در مراکش به زندان افکنده شد، ابوعبدالله شیعی پس از استحکام موقعیت خود در سال 296 هـ در افریقیه، با سپاهی عظیم راهی آنجا شد و او را آزاد کرد و به عنوان مهدی موعود با او بیعت کرد. سپس در رقاده علناً به عنوان خلیفه با وى بیعت شد و با لقب المهدى بالله نخستین خلیفه فاطمى گشت. پس از مدتی ابوعبدالله به قتل رسید و عبیدالله پایه هاى حکومت خویش را بر خون یاران خود بنیان نهاد. او پس از آن به رتق و فتق امور پرداخت و پس از 25 سال خلافت از دنیا رفت.

سعید بن حسین معروف به عبیدالله المهدى که خود را از نسل عبدالله بن جعفر(ع) می دانست در سال 286 هـ به رهبرى دستگاه مرکزى دعوت اسماعیلیه در شام رسید و برخلاف قرامطه که به مهدویت محمد بن اسماعیل قائل بودند، خود را امام و مهدى نامید و مهدویت را یک مفهوم نوعی و منطبق به هر کسى دانست. زکرویة بن مهرویه یکى از داعیان اسماعیلى بر ضد او قیام کرد و او به فلسطین و سپس مصر و پس از آن مغرب رهسپار شد و درنهایت در سجلماسه مراکش به زندان افکنده شد. اما ابوعبدالله شیعی با سپاهی عظیم راهی آنجا شد و او را آزاد کرد.