نُوّاب خاصه در جهت رفع مشكلات و نيازهای معنوي شيعيان چند اقدام مهم انجام دادند: تلاش در جهت مبارزه با غُلات، از ميان بردن شک و تردیدهای موجود درباره وجود مقدس امام زمان(عج)، انتقال ارتباط مردم با امام(عح) از شكل تماس مستقیم وکلا به سوی ارتباط از طريق نايبان خاص و پنهان نگه داشتن مشخصات امام زمان(عج).

با رحلت امام حسن عسکری(ع) در سال 260، غیبت صغری شروع شد و تا رحلت آخرین نایب امام زمان(ع) در سال 329 ادامه داشت و پس از آن غیبت کبری آغاز گردید. در دوره غیبت صغری، امام زمان(ع) از طریق چهار نفر نایبان خاص خودش به نام های «عثمان بن سعید عمری»، «محمد بن عثمان عمری‌»، «حسین بن روح‌» و «علی بن محمد سمری» با شیعیان در ارتباط بود و امور آنان را حلّ و فصل می کرد، که این امور، علاوه بر مسائل مالی، شامل مسائل عقیدتی و فقهی نیز می شد.

عثمان بن سعید عمروى، محمّد بن عثمان بن سعید، حسین بن روح، على بن محمّد سمرى  نوّاب خاص امام زمان(عج) بودند.

علیمحمد باب در کتاب های مختلفش نظیر صحیفه عدلیه و ابلاغیه الف، به وجود امام زمان و اعتقاد به او، غیبت آن حضرت، لزوم اطاعت از نواب عام ایشان در هنگامه غیبت کبری شهادت می دهد و به امام ابراز علاقه می کند و در تفسیر سوره اعلی رمز ماندگاری و عمر طولانی امام زمان(عج) را اعتدال بدن و امکانات بدنی آن امام می داند. همچنین فاضل مازندرانی در کتاب اسرار الآثار در تفسیر سوره کوثر و از قول علیمحمد باب به غیبت های دوگانه امام و موقعیت نواب خاص در زمان غیبت صغری اشاره می کند.