یهود پایه گذاران «حیله های شرعی»

اولین کسانی که در احکام الهی، «حیله های شرعی» به کار بردند چه کسانی بودند؟

بر اساس مدارک معتبر اولین قومی که در دین «حیله» به کار برده اند یهوديانند. به تصريح قرآن به آنها دستور داده شد روز شنبه ماهیگیری نكنند. خداوند آنها را به وسیله ماهی های زیادی که روی آب ظاهر می شدند، آزمایش کرد؛ ولی آن قومِ طمعکار حيله كرده در روز شنبه حوضچه يا دامهايي درست كردند و ماهي ها را در آن زنداني كرده و روز بعد صيد نمودند و به خاطر اين حيله، گرفتار عذاب الهی شدند.

معنای منفی عبارت «حیله شرعی»

چه مواردی را می توان به عنوان معنای منفی عبارت «حیله های شرعی» معرفی نمود؟

نمونه بارز این حيله ها ترفند معروف يهوديان برای ماهی گیری در روز شنبه است که در سوره اعراف، ضمن آيات 162 تا 166 به طور مشروح بيان شده است. و یا فتوای عجیب ابوحنيفه در مورد زنى که از شوهرش ناراحت بود ولى شوهر او را طلاق نمى‌داد، که به او گفت: راهش اين است كه تو مرتد شوى تا عقد ازدواجت باطل شود، و دوباره به اسلام برگردی و با ديگرى ازدواج كنی.

اعتراف اهل سنت به علم سرشار امام جواد(ع) در کودکى

در منابع اهل سنت چه روایاتى درباره احاطه علمى امام جواد(ع) در دوران کودکى نقل شده است؟

از ابن حجر هیتمى و ديگران نقل شده: مأمون مى خواست دخترش را به امام جواد(ع) تزويج کند. بنى عباس، معترض شده، گفتند: او کودک است و هنوز علم و کمالى کسب نکرده، اگر صبر کنى که کامل شود و بعد از آن با او وصلت نمایى بهتر است؛ مامون براي اثبات مقام علمي امام در کودکي، مباحثه علمي بين ايشان و علماي بزرگ و نامدار از جمله يحيى بن اکثم بر قرار نمود که در آن مجلس، مباحث عالمانه و حکيمانه امام همگان را شگفت زده نمود.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ الرّضا عليه السّلام :

مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً يُحْيى فيهِ اَمْرُنا لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ.

هر کس در مجلسى بنشيند که در آن ، امر (و خطّ و مرام ما) احيا مى شود، دلش در روزى که دلها مى ميرند، نمى ميرد.

بحارالانوار، ج 44، ص 278