امام علی(ع) با دلایل منطقی از عیبجویی و غیبت نهی کرده و می فرماید: «در عيبجويىِ گناه دیگران شتاب مكن، شايد آمرزيده شده باشد، و بر مجازات گناه كوچك خود ايمن مباش ... به سبب آنچه از عيب خود مى دانی، از عيبجويى دیگران خوددارى كن». در واقع بى عيب خداست، و پاكدامن از هرگونه گناه، معصوم است؛ بنابراين عقل اجازه نمى دهد کسی ادعای بى گناهى كند.

زمخشرى در تفسيرش روایتی را از پیامبر(ص) نقل کرده: «هر كس بر محبت آل محمد بميرد، شهيد مرده است؛ آگاه باشيد هر كس بر محبت آل محمد بميرد، آمرزيده شده از دنيا رفته است؛ و ملك الموت مژده ورود به بهشت را به او مى دهد و بعد از او منكر و نكير هم اين نويد را به او مى دهند؛ و همانند تازه عروس به خانه داماد قدم برمى دارد، و خداوند در قبرش دو در به بهشت قرار مى دهد. هر كس بر دشمنى و بغض آل محمد بميرد كافر از دنيا رفته است؛ آگاه باشيد هر كس بر كينه و بغض نسبت به آل محمد بميرد بوى بهشت به مشامش نمى رسد».

منظور پيامبر(ص) از تشبيه اهل بيت(ع) به کشتى نوح اين است که هرکس به آنها، در امور دينى، پناه بَرَد و فروع و اصولش را از اهل بيت اخذ کند، از غرق شدن در عذاب جهنم نجات مى يابد، و کسى که تخلف ورزد، غرق خواهد شد. و وجه تشبيه آنها به باب حطه اين است که خداوند انقياد و تسليم در برابر اهل بيت و متابعت از ائمه عترت را مظهر تواضع به حکم الهي قرار داده و اين را سبب مغفرت ملت اسلام دانسته است.